verluiden

• Geluid:  verluiden    (hulp, bestand)

• ver·lui·den

• afgeleid van luiden met het voorvoegsel ver-

verluiden

1. overgankelijk (verouderd) het luiden van klokken —al of niet van de kerk— naar aanleiding van het overlijden van iemand

1. • In Drenthe verluidden de buren vaak hun overleden buurman, hoewel de kerk over dit gebruik van heidense oorsprong niet altijd te spreken was. 

2. (verouderd) zich laten ~ kennis geven van iets

1. • Hij liet zich verluiden dat hij in het huwelijk ging treden. 

2. horen ~ op een of andere wijze vernemen

1. • Ik heb horen verluiden dat hij gaat scheiden. 

2. onpersoonlijk naar ~: zoals vernomen is (vaak uit onduidelijke of mogelijk niet geloofwaardige bron)

1. • Naar verluidt gaat hij scheiden. 

• naar verluidt.

• Het woord verluiden staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'verluiden' herkend door: