rijmen

• Geluid:  rijmen    (hulp, bestand)
• IPA: /ˈrɛɪmə(n)/

• rij·men

• van Middelnederlands rimen "rijmen"

rijmen

1. inergatief (van woorden of regels) een opvallende herhaling van klanken laten horen

1. • Hoe gedichten moeten rijmen is van taal en tijdperk afhanelijk. 

2. inergatief (in het Nederlands) vanaf de laatste beklemtoonde lettergreep hetzelfde klinken

1. • "Hinderen" rijmt wel op "kinderen", maar niet op "blinderen". 

2. inergatief woorden of regels zo op elkaar laten volgen dat er een opvallende herhaling van klanken ontstaat

1. • Door in deze regels niet te rijmen, drukt de dichter verwarring uit. 

2. inergatief dichten, verzen maken

1. • Doordat ze veel leest, kan ze goed rijmen. 

2. (figuurlijk) ergatief in overeenstemming zijn (gebruikt in ontkennende zin)

1. • Zijn dure auto is niet te rijmen met zijn lage inkomen. 

2. overgankelijk woorden of regels zo kiezen dat ze vanaf de laatste beklemtoonde lettergreep hetzelfde klinken

1. • Hij maakt graag verzen, en op feestjes rijmt hij op elke vraag van de gasten een grappig antwoord. 

2. overgankelijk maken van een vers

1. • Zij rijmde een afscheidslied voor haar collega. 

• rijmelen

rijmen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord rijm

• Het woord rijmen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'rijmen' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.