urina
Français
Forme de verbe
Voir la conjugaison du verbe uriner | ||
---|---|---|
Indicatif | ||
Passé simple | ||
il/elle/on urina | ||
urina \y.ʁi.na\
- Troisième personne du singulier du passé simple du verbe uriner.
Espéranto
Italien
Étymologie
- Du latin urina.
Variantes
Dérivés
Forme de verbe
Voir la conjugaison du verbe urinare | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | |
(lui / lei) urina | ||
Impératif | Présent | (2e personne du singulier) urina |
urinare \u.ˈri.na\
Latin
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | urină | urinae |
Vocatif | urină | urinae |
Accusatif | urinăm | urinās |
Génitif | urinae | urinārŭm |
Datif | urinae | urinīs |
Ablatif | urinā | urinīs |
urina féminin
Dérivés dans d’autres langues
- Français : urine
Références
- « urina », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de
Wiktionary.
Le texte est sous licence Creative
Commons - Attribution - Sharealike.
Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.