rener

Voir aussi : rêner

Breton

Étymologie

De rendiriger ») avec le suffixe -er.

Nom commun 1

Singulier Pluriel
Masculin rener
\ˈrẽː.nɛr\
renerien
\rẽ.ˈnɛr.jɛ̃n\
Féminin renerez
\rẽ.ˈneː.res\
renerezed
\rẽ.ne.ˈreː.zet\

rener masculin \ˈrẽː.nɛr\ (pluriel : renerien \rẽ.ˈnɛr.jɛ̃n\)

  1. Directeur.
    • Setu ma klevomp eo fiziet kevredigezh veur ar « Bleun-Brug » en Ao. Chaloni Fave, rener Y. K. A. M. (Yaouankiz Kriaten Ar Maezioù) eskopti Kemper ha Léon, ha brezhoneger eus an dibab.  (Selaouit ’ta !, in Arvor, niv. 167, 2 Ebrel 1944, p. 2)
      Nous apprenons que l’association générale du « Bleun-Brug » a été confiée au Chanoine Favé, directeur de Y. K. A. M. (Yaouankiz Kristen Ar Maezioù [Jeunesse rurale chrétienne]) de l’évêché de Quimper et Léon, et excellent brittophone.

Composés

  • eilrener
  • emrener
  • isrener
  • karrener
  • pennrener

Nom commun 2

rener masculin \ˈrẽː.nɛr\ (pluriel : renerioù \rẽ.ˈnɛr.ju\)

  1. (Grammaire) Sujet.

Forme de verbe

rener \ˈrẽːnɛr\

  1. Impersonnel du présent de l’indicatif du verbe ren/renañ/reniñ.
    Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.