frustratus

Latin

Étymologie

De frustror (« tromper »).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif frustratus frustratūs
Vocatif frustratus frustratūs
Accusatif frustratum frustratūs
Génitif frustratūs frustratuum
Datif frustratūi
ou frustratū
frustratibus
Ablatif frustratū frustratibus

frustratus \Prononciation ?\ masculin

  1. Tromperie.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Synonymes

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif frustratus frustrată frustratum frustratī frustratae frustrată
Vocatif frustrate frustrată frustratum frustratī frustratae frustrată
Accusatif frustratum frustratăm frustratum frustratōs frustratās frustrată
Génitif frustratī frustratae frustratī frustratōrŭm frustratārŭm frustratōrŭm
Datif frustratō frustratae frustratō frustratīs frustratīs frustratīs
Ablatif frustratō frustratā frustratō frustratīs frustratīs frustratīs

frustratus \Prononciation ?\

  1. Participe de frustror.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.