fino

Voir aussi : Fino, F-ino

Espagnol

Étymologie

Du latin finitus.

Adjectif

Genre Singulier Pluriel
Masculin fino
\Prononciation ?\
finos
\Prononciation ?\
Féminin fina
\Prononciation ?\
finas
\Prononciation ?\

fino

  1. Fin.

Espéranto

Étymologie

Substantif composé de la racine fini (« finir ») et de la terminaison -o (« substantif ») .

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif fino
\ˈfi.no\
finoj
\ˈfi.noj\
Accusatif finon
\ˈfi.non\
finojn
\ˈfi.nojn\
voir le modèle

fino \ˈfi.no\     composition de racines de l’ekzercaro §23-28

  1. Bout, fin.
    • (Ekz. §27) La feino (Fino) > La fée (Fin)
    • (Ekz. §28) Ekzemple: por esprimi direkton, ni aldonas al la vorto la finon "n"
      Par exemple: pour exprimer la direction, nous ajoutons au mot la fin "n"

Apparentés étymologiques

Académiques:

Prononciation

  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « fino »
  • (Région à préciser) : écouter « fino [Prononciation ?] »

Voir aussi

  • fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Vocabulaire:

Ido

Étymologie

De l’espéranto.

Nom commun

fino \ˈfi.nɔ\

  1. Fin.

Italien

Étymologie

Du latin finitus.

Adjectif

Genre Singulier Pluriel
Masculin fino
\ˈfi.no\
fini
\ˈfi.ni\
Féminin fina
\ˈfi.na\
fine
\ˈfi.ne\

fino

  1. Fin.

Portugais

Étymologie

Du latin finitus.

Adjectif

Singulier Pluriel
Masculin fino
\Prononciation ?\
finos
\Prononciation ?\
Féminin fina
\Prononciation ?\
finas
\Prononciation ?\

fino \Prononciation ?\ masculin

  1. Fin, subtil.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. Fin, Mince.
    • uma tábua fina.
      une planche fine.
  3. Délicat, tendre.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Synonymes

Dérivés

Prononciation

  • France : écouter « fino »
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.