doctrina

Français

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe doctriner
Indicatif Présent
Imparfait
Passé simple
il/elle/on doctrina
Futur simple

doctrina \dɔk.tʁi.na\

  1. Troisième personne du singulier du passé simple de doctriner.

Ancien occitan

Étymologie

Du latin doctrina.

Nom commun

doctrina féminin

  1. Doctrine, science, instruction.

Références

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844

Catalan

Étymologie

Du latin doctrina  enseignement, leçon »).

Nom commun

Singulier Pluriel
doctrina
[dukˈtɾinə]
doctrines
[dukˈtɾinəs]

doctrina [dukˈtɾinə], [dokˈtɾina] féminin

  1. Doctrine.
    • Com evident experiència mostra, la debilitat de la nostra memòria, sotsmetent fàcilment a oblivió no solament los actes per longitud de temps envellits, mas encara los actes frescs de nostres dies, és estat doncs molt condecent, útil e expedient deduir en escrit les gestes e històries antigues dels homens forts e virtuosos, com sien espills molt clars, exemples e virtuosa doctrina de nostra vida, segons recita aquell gran orador Tul·li  (Joanot Martorell, Tirant lo blanc, prologue)

Prononciation

  • catalan oriental (hors majorquin) : [dukˈtɾinə]
  • catalan occidental : [dokˈtɾina]
    • Lérida, Fraga : [dokˈtɾinɛ]
  • majorquin : [dokˈtɾinə]

Espagnol

Étymologie

Du latin doctrina  enseignement, leçon »).

Nom commun

Singulier Pluriel
doctrina
[dokˈtɾina]
doctrinas
[dokˈtɾinas]

doctrina [dokˈtɾina] féminin

  1. Doctrine.

Latin

Étymologie

De doctor avec le suffixe -ina[1] (« enseignement fourni par le maitre ») avec crase ; par opposition à disciplina (« apprentissage, travail fourni par le disciple »).

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif doctrină doctrinae
Vocatif doctrină doctrinae
Accusatif doctrinăm doctrinās
Génitif doctrinae doctrinārŭm
Datif doctrinae doctrinīs
Ablatif doctrinā doctrinīs

doctrina \Prononciation ?\ féminin

  1. Enseignement, formation.
    • Stilponem, Megaricum philosophum, acutum sane hominem et probatum temporibus illis accepimus. Hunc scribunt ipsius familiares et ebriosum et mulierosum fuisse, neque haec scribunt vituperantes, sed potius ad laudem; vitiosam enim naturam ab eo sic edomitam et conpressam esse doctrina, ut nemo umquam vinulentum illum, nemo in eo libidinis vestigium viderit.  (Cicéron, De fato)
      Stilpon, ce philosophe mégarique, était, à ce que l’on nous rapporte, un homme fort ingénieux, et jouissait, de son temps, d’une assez belle renommée. Nous pouvons voir, dans les propres écrits de ses amis, qu’il éprouvait une vive inclination pour le vin et les femmes ; et ce n’est pas pour le décrier qu’ils en parlent, mais plutôt pour le louer ; car ils ajoutent qu’il avait tellement dompté et subjugué cette nature vicieuse par la force de la discipline, que jamais homme au monde ne le surprit dans l’ivresse ou agité de mauvaises passions.  (Du Destin)

Dérivés

Références

  1. « doctrina », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage

Occitan

Étymologie

Du latin doctrina  enseignement, leçon »).

Nom commun

Singulier Pluriel
doctrina
[dutˈtɾino̞]
doctrinas
[dutˈtɾino̞s]

doctrina [dutˈtɾino̞] (graphie normalisée) masculin

  1. Doctrine.

Prononciation

  • France (Béarn) : écouter « doctrina »

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.