divino

Breton

Forme de verbe

Mutation Forme
Non muté divino
Adoucissante zivino
Spirante inchangé
Durcissante tivino

divino \diˈvĩːno\

  1. Troisième personne du singulier du futur de l’indicatif de divinañ/diviniñ/divinout.

Espagnol

Étymologie

Du latin divinus.

Adjectif

Genre Singulier Pluriel
Masculin divino
\diˈbi.no\
divinos
\diˈbi.nos\
Féminin divina
\diˈbi.na\
divinas
\diˈbi.nas\

divino [diˈβi.no]

  1. Divin.

Apparentés étymologiques

Italien

Étymologie

Du latin divinus.

Adjectif

Singulier Pluriel
Masculin divino
\diˈvi.no\
divini
\diˈvi.ni\
Féminin divina
\diˈvi.na\
divine
\diˈvi.ne\

divino \diˈvi.no\

  1. Divin.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Apparentés étymologiques

Latin

Étymologie

De divinus (« divin, devin »), dérivé de divus (« dieu ») et/ou divum (« ciel »).

Verbe

dīvīnō, infinitif : dīvīnāre, parfait : dīvīnāvī, supin : dīvīnātum \Prononciation ?\ transitif (conjugaison)

  1. Prédire la volonté du Ciel, présager du futur.
    • animo non divinante futura, Ovide. Tr. 4, 8, 29
  2. Prophétiser.
    • permulta collecta sunt ab Antipatro, quae mirabiliter a Socrate divinata sunt,  (Cicéron, De divinatione, livre I, 54, 123)
      Antipater a rassemblé beaucoup des admirables prophéties de Socrate.
  3. Deviner, dévoiler une chose cachée.
    • consulti augures uitiosum uideri dictatorem pronuntiauerunt. eam rem tribuni suspectam infamemque criminando fecerunt: nam neque facile fuisse id uitium nosci, cum consul oriens de nocte silentio diceret dictatorem, neque ab consule cuiquam publice priuatimue de ea re scriptum esse nec quemquam mortalium exstare qui se uidisse aut audisse quid dicat quod auspicium dirimeret, neque augures diuinare Romae sedentes potuisse quid in castris consuli uitii obuenisset,  (Live, Ab Urbe Condita, livre VIII, 23)
      les augures consultés, prononcèrent que l'élection semblait vicieuse. Les tribuns attaquèrent cette décision qu'ils soupçonnaient et qu'ils accusaient de mauvaise foi. Ce n'est pas là un vice facile à connaître, car le consul se lève la nuit, en silence, pour créer le dictateur ; le consul n'a écrit sur ce sujet à personne, ni au sénat ni à des particuliers ; il n'existe pas un mortel qui dise avoir vu ou entendu rien qui pût interrompre les auspices ; et les augures, siégeant à Rome, n'ont pu deviner un vice survenu au camp, chez un consul.  (traduction)

Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.

Variantes

Synonymes

Dérivés

Dérivés dans d’autres langues

Forme d’adjectif

divino \Prononciation ?\

  1. Datif masculin singulier de divinus.
  2. Ablatif masculin singulier de divinus.
  3. Datif neutre singulier de divinus.
  4. Ablatif neutre singulier de divinus.

Forme de nom commun 1

divino \Prononciation ?\

  1. Datif singulier de divinum.
  2. Ablatif singulier de divinum.

Forme de nom commun 2

divino \Prononciation ?\

  1. Datif singulier de divinus.
  2. Ablatif singulier de divinus.

Références

  • « divino », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 549)

Portugais

Étymologie

Du latin divinus.

Adjectif

Singulier Pluriel
Masculin divino
\di.ˈvi.nu\
divinos
\di.ˈvi.nuʃ\
Féminin divina
\di.ˈvi.na\
divinas
\di.ˈvi.naʃ\

divino \di.ˈvi.nu\ masculin

  1. Divin.
    • direito divino dos reis.
      droit divin des rois.
    • objetos divinos.
      objets divins.
    • a divina comédia.
      la divine comédie.
    • revelações divinas.
      révélations divines.

Dérivés

Apparentés étymologiques

Nom commun

Singulier Pluriel
divino
\di.ˈvi.nu\
divinos
\di.ˈvi.nuʃ\

divino \di.ˈvi.nu\ masculin

  1. Divin.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Prononciation

  • France : écouter « divino »

Voir aussi

  • divino sur l’encyclopédie Wikipédia (en portugais) 
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Sharealike. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.