paeniteo

Latin

Etymology

From Proto-Indo-European *peh₁- (to hurt). See patior.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /pae̯ˈni.te.oː/, [pae̯ˈnɪ.te.oː]

Verb

paeniteō (present infinitive paenitēre, perfect active paenituī, future participle paenitūrus); second conjugation, no supine stem except in the future active participle, impersonal in the passive

  1. I cause to repent.
  2. I regret, repent; I am sorry
  3. (impersonal) (with accusative of person, genitive of thing or infinitive) to regret
    paenitet alicuius reī.
    I regret something.
    Eum errōris suī multum paenituit.
    He regretted his mistake very much.

Conjugation

   Conjugation of paeniteō (second conjugation, no supine stem except in the future active participle, impersonal in passive)
indicative singular plural
first second third first second third
active present paeniteō paenitēs paenitet paenitēmus paenitētis paenitent
imperfect paenitēbam paenitēbās paenitēbat paenitēbāmus paenitēbātis paenitēbant
future paenitēbō paenitēbis paenitēbit paenitēbimus paenitēbitis paenitēbunt
perfect paenituī paenituistī paenituit paenituimus paenituistis paenituērunt, paenituēre
pluperfect paenitueram paenituerās paenituerat paenituerāmus paenituerātis paenituerant
future perfect paenituerō paenitueris paenituerit paenituerimus paenitueritis paenituerint
passive present paenitētur
imperfect paenitēbātur
future paenitēbitur
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present paeniteam paeniteās paeniteat paeniteāmus paeniteātis paeniteant
imperfect paenitērem paenitērēs paenitēret paenitērēmus paenitērētis paenitērent
perfect paenituerim paenituerīs paenituerit paenituerīmus paenituerītis paenituerint
pluperfect paenituissem paenituissēs paenituisset paenituissēmus paenituissētis paenituissent
passive present paeniteātur
imperfect paenitērētur
imperative singular plural
first second third first second third
active present paenitē paenitēte
future paenitētō paenitētō paenitētōte paenitentō
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives paenitēre paenituisse paenitūrum esse paenitērī
participles paenitēns paenitūrus paenitendum
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
paenitendī paenitendō paenitendum paenitendō

Descendants

See also

References

  • paeniteo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • paeniteo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • paeniteo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • I am discontented with my lot: fortunae meae me paenitet
    • I am not dissatisfied with my progress: non me paenitet, quantum profecerim
  • Julius Pokorny (1959), Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, in 3 vols, Bern, München: Francke Verlag
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.