mæna

See also: maena

Icelandic

Etymology

From Old Norse mœna.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈmaiːna/
    Rhymes: -aiːna

Noun

mæna f (genitive singular mænu, nominative plural mænur)

  1. spinal cord

Declension
declension of mæna
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative mæna mænan mænur mænurnar
accusative mænu mænuna mænur mænurnar
dative mænu mænunni mænum mænunum
genitive mænu mænunnar mæna mænanna

Derived terms

Verb

mæna (weak verb, third-person singular past indicative mændi, supine mænt)

  1. to tower
    Hann mænir yfir mig.
    He towers over me.
  2. to stare
    Ég mændi á stöðuvatnið.
    I stared at the lake.

Conjugation
mæna — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mæna
supine
(sagnbót)		 mænt
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mænandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mæni við mænum present
(nútíð)		 ég mæni við mænum
þú mænir þið mænið þú mænir þið mænið
hann, hún, það mænir þeir, þær, þau mæna hann, hún, það mæni þeir, þær, þau mæni
past
(þátíð)		 ég mændi við mændum past
(þátíð)		 ég mændi við mændum
þú mændir þið mænduð þú mændir þið mænduð
hann, hún, það mændi þeir, þær, þau mændu hann, hún, það mændi þeir, þær, þau mændu
imperative
(boðháttur)		 mæn (þú) mænið (þið)
Forms with appended personal pronoun
mændu mæniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.