intermitto

Latin

Etymology

From inter ("between") + mittō ("to send").

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /in.terˈmit.toː/, [ɪn.tɛrˈmɪt.toː]

Verb

intermittō (present infinitive intermittere, perfect active intermisī, supine intermissum); third conjugation

  1. I interrupt
  2. I stop (temporarily)
  3. I omit

Inflection

   Conjugation of intermitto (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present intermittō intermittis intermittit intermittimus intermittitis intermittunt
imperfect intermittēbam intermittēbās intermittēbat intermittēbāmus intermittēbātis intermittēbant
future intermittam intermittēs intermittet intermittēmus intermittētis intermittent
perfect intermisī intermisistī intermisit intermisimus intermisistis intermisērunt, intermisēre
pluperfect intermiseram intermiserās intermiserat intermiserāmus intermiserātis intermiserant
future perfect intermiserō intermiseris intermiserit intermiserimus intermiseritis intermiserint
passive present intermittor intermitteris, intermittere intermittitur intermittimur intermittiminī intermittuntur
imperfect intermittēbar intermittēbāris, intermittēbāre intermittēbātur intermittēbāmur intermittēbāminī intermittēbantur
future intermittar intermittēris, intermittēre intermittētur intermittēmur intermittēminī intermittentur
perfect intermissus + present active indicative of sum
pluperfect intermissus + imperfect active indicative of sum
future perfect intermissus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present intermittam intermittās intermittat intermittāmus intermittātis intermittant
imperfect intermitterem intermitterēs intermitteret intermitterēmus intermitterētis intermitterent
perfect intermiserim intermiserīs intermiserit intermiserimus intermiseritis intermiserint
pluperfect intermisissem intermisissēs intermisisset intermisissēmus intermisissētis intermisissent
passive present intermittar intermittāris, intermittāre intermittātur intermittāmur intermittāminī intermittantur
imperfect intermitterer intermitterēris, intermitterēre intermitterētur intermitterēmur intermitterēminī intermitterentur
perfect intermissus + present active subjunctive of sum
pluperfect intermissus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present intermitte intermittite
future intermittitō intermittitō intermittitōte intermittuntō
passive present intermittere intermittiminī
future intermittitor intermittitor intermittuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives intermittere intermisisse intermissūrus esse intermittī intermissus esse intermissum īrī
participles intermittēns intermissūrus intermissus intermittendus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
intermittere intermittendī intermittendō intermittendum intermissum intermissū

Descendants

References

  • intermitto in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • intermitto in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • intermitto in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to devote every spare moment to...; to work without intermission at a thing: nullum tempus intermittere, quin (also ab opere, or ad opus)
    • to work without intermission: laborem non intermittere
    • not to leave off work for an instant: nullum tempus a labore intermittere
    • not to interrupt the march: iter non intermittere
    • to interrupt the battle: proelium intermittere
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.