inquilinatus

Latin

Etymology 1

inquilīnō (I am a tenant) + -tus (action noun suffix)

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /in.kʷi.liːˈnaː.tus/, [ɪŋ.kᶣɪ.liːˈnaː.tʊs]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /in.kwi.liˈna.tus/, [iŋ.kwi.liˈnaː.tus]

Noun

inquilīnātus m (genitive inquilīnātūs); fourth declension

  1. (Late Latin) sojourn
Declension

Fourth declension.

Case Singular Plural
Nominative inquilīnātus inquilīnātūs
Genitive inquilīnātūs inquilīnātuum
Dative inquilīnātuī inquilīnātibus
Accusative inquilīnātum inquilīnātūs
Ablative inquilīnātū inquilīnātibus
Vocative inquilīnātus inquilīnātūs
Descendants

Etymology 2

See the etymology of the main entry.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /in.kʷi.liːˈnaː.tuːs/, [ɪŋ.kᶣɪ.liːˈnaː.tuːs]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /in.kwi.liˈna.tus/, [iŋ.kwi.liˈnaː.tus]

Noun

inquilīnātūs m

  1. genitive singular of inquilīnātus
  2. nominative plural of inquilīnātus
  3. accusative plural of inquilīnātus
  4. vocative plural of inquilīnātus
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.