bíta

See also: bita and bitā

Faroese

Etymology

From Old Norse bíta, from Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”).

Verb

bíta (third person singular past indicative beit, third person plural past indicative bitu, supine bitið)

  1. to bite

Conjugation
   Conjugation of bíta
v-35
infinitive bíta
present participle bítandi
past participle a26 bitin
supine bitið
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present bíti bítur bítur bíta
past beit beitst beit bitu
imperative – tú – tit
present — bít! — bítið!

Icelandic

Etymology

From Old Norse bíta, from Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpiːta/
  • Rhymes: -iːta

Verb

bíta (strong verb, third-person singular past indicative beit, third-person plural past indicative bitu, supine bitið)

  1. (transitive, governs the accusative) to bite someone or something
  2. (transitive, governs the accusative, of insects) to sting syn.
  3. (intransitive, of swords or knives) to be sharp, to cut

Conjugation
bíta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að bíta
supine
(sagnbót)		 bitið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 bítandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég bít við bítum present
(nútíð)		 ég bíti við bítum
þú bítur þið bítið þú bítir þið bítið
hann, hún, það bítur þeir, þær, þau bíta hann, hún, það bíti þeir, þær, þau bíti
past
(þátíð)		 ég beit við bitum past
(þátíð)		 ég biti við bitum
þú beist þið bituð þú bitir þið bituð
hann, hún, það beit þeir, þær, þau bitu hann, hún, það biti þeir, þær, þau bitu
imperative
(boðháttur)		 bít (þú) bítið (þið)
Forms with appended personal pronoun
bíttu bítiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
bítast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að bítast
supine
(sagnbót)		 bitist
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 bítandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég bíst við bítumst present
(nútíð)		 ég bítist við bítumst
þú bíst þið bítist þú bítist þið bítist
hann, hún, það bíst þeir, þær, þau bítast hann, hún, það bítist þeir, þær, þau bítist
past
(þátíð)		 ég beist við bitumst past
(þátíð)		 ég bitist við bitumst
þú beist þið bitust þú bitist þið bitust
hann, hún, það beist þeir, þær, þau bitust hann, hún, það bitist þeir, þær, þau bitust
imperative
(boðháttur)		 bíst (þú) bítist (þið)
Forms with appended personal pronoun
bístu bítisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
bitinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 bitinn bitin bitið bitnir bitnar bitin
accusative
(þolfall)		 bitinn bitna bitið bitna bitnar bitin
dative
(þágufall)		 bitnum bitinni bitnu bitnum bitnum bitnum
genitive
(eignarfall)		 bitins bitinnar bitins bitinna bitinna bitinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 bitni bitna bitna bitnu bitnu bitnu
accusative
(þolfall)		 bitna bitnu bitna bitnu bitnu bitnu
dative
(þágufall)		 bitna bitnu bitna bitnu bitnu bitnu
genitive
(eignarfall)		 bitna bitnu bitna bitnu bitnu bitnu

Synonyms

Derived terms
Derived terms

See also

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *bītaną, from Proto-Indo-European *bʰeyd- (“to split”). Compare Old English bītan (English bite), Old Frisian bīta (West Frisian bite), Old Saxon bītan (Low German bieten), Old High German bīzan (German beißen), Gothic 𐌱𐌴𐌹𐍄𐌰𐌽 (beitan).

Verb

bíta

  1. to bite

Conjugation
Conjugation of bíta — active (strong class 1)
infinitive bíta
present participle bítandi
past participle bitinn
indicative present past
1st-person singular bít beit
2nd-person singular bítr beizt
3rd-person singular bítr beit
1st-person plural bítum bitum
2nd-person plural bítið bituð
3rd-person plural bíta bitu
subjunctive present past
1st-person singular bíta bita
2nd-person singular bítir bitir
3rd-person singular bíti biti
1st-person plural bítim bitim
2nd-person plural bítið bitið
3rd-person plural bíti biti
imperative present
2nd-person singular bít
1st-person plural bítum
2nd-person plural bítið
Conjugation of bíta — mediopassive (strong class 1)
infinitive bítask
present participle bítandisk
past participle bitizk
indicative present past
1st-person singular bítumk bitumk
2nd-person singular bízk beizk
3rd-person singular bízk beizk
1st-person plural bítumsk bitumsk
2nd-person plural bítizk bituzk
3rd-person plural bítask bitusk
subjunctive present past
1st-person singular bítumk bitumk
2nd-person singular bítisk bitisk
3rd-person singular bítisk bitisk
1st-person plural bítimsk bitimsk
2nd-person plural bítizk bitizk
3rd-person plural bítisk bitisk
imperative present
2nd-person singular bízk
1st-person plural bítumsk
2nd-person plural bítizk

Descendants
  • Norwegian Bokmål: bite
  • Norwegian Nynorsk: bite
  • Swedish: bita
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.