blunda

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈplʏnta/
  • Rhymes: -ʏnta

Etymology 1

From blundur +‎ -a.

Verb

blunda (weak verb, third-person singular past indicative blundaði, supine blundað)

  1. (intransitive) to doze, to nap
Conjugation
blunda — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að blunda
supine
(sagnbót)		 blundað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 blundandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég blunda við blundum present
(nútíð)		 ég blundi við blundum
þú blundar þið blundið þú blundir þið blundið
hann, hún, það blundar þeir, þær, þau blunda hann, hún, það blundi þeir, þær, þau blundi
past
(þátíð)		 ég blundaði við blunduðum past
(þátíð)		 ég blundaði við blunduðum
þú blundaðir þið blunduðuð þú blundaðir þið blunduðuð
hann, hún, það blundaði þeir, þær, þau blunduðu hann, hún, það blundaði þeir, þær, þau blunduðu
imperative
(boðháttur)		 blunda (þú) blundið (þið)
Forms with appended personal pronoun
blundaðu blundiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Etymology 2

Inflected form of blundur (“nap, snooze”).

Noun

blunda

  1. indefinite genitive plural of blundur

Swedish

Etymology

From Old Norse blunda with the same meaning.

Verb

blunda (present blundar, preterite blundade, supine blundat, imperative blunda)

  1. to shut one's eyes
  2. to keep one's eyes shut
  3. (figuratively) to refuse to see something; to pretend not to know about

Conjugation
Conjugation of blunda (weak)
Active Passive
Infinitive blunda —
Present tense blundar —
Past tense blundade —
Supine blundat —
Imperative blunda —
Present participle blundande
Past participle —

See also
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.