auscultatio

auscultātio (Latein)

Substantiv, f

Kasus Singular Plural
Nominativ auscultātioauscultātiōnēs
Genitiv auscultātiōnisauscultātiōnum
Dativ auscultātiōnīauscultātiōnibus
Akkusativ auscultātiōnemauscultātiōnēs
Vokativ auscultātioauscultātiōnēs
Ablativ auscultātiōneauscultātiōnibus

Worttrennung:

aus·cul·ta·tio, Plural: aus·cul·ta·tio·nes

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] Vorgang, bei dem man horcht/lauscht: Horchen, Lauscherei, Ohrenbläserei
[2] übertragen: Folgeleisten, Gehorchen

Herkunft:

Ableitung zu dem Verb auscultare  la[1][2]

Beispiele:

[1] „Ex hoc malo dependet illud taeterrimum vitium, auscultatio et publicorum secretorumque inquisitio et multarum rerum scientia, quae nec tuto narrantur nec tuto audiuntur.“[3]
[2] „Quid mihi scelesto tibi erat auscultatio?[4]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:

[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „auscultatio“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 741
[1] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 55

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch: „auscultatio“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 741
  2. Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 55
  3. Lucius Annaeus Seneca, De tranquilitate animi, 9,12,7
  4. Titus Maccius Plautus, Rudens, 502
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.