Zonnebloempit
Een zonnebloempit is een zaad van de zonnebloem (Helianthus annuus).
Zonnebloempitten zijn eetbaar, hebben een pittige smaak en zijn rijk aan vezels en onverzadigde vetzuren. Uit zonnebloempitten wordt door persing zonnebloemolie gewonnen.
Voor commerciële doeleinden worden zonnebloempitten normaal gesproken ingedeeld naar het patroon van hun schil. Indien de schillen volledig zwart zijn, worden de pitten 'zwarte olie zonnebloempitten' genoemd. Deze pitten worden normaal gesproken geperst om er zonnebloemolie uit te winnen. Verder worden deze pitten beschouwd als de geschiktste pitten voor vogelvoer.
Indien de schillen van de pitten gestreept zijn, worden ze 'gestreepte zonnebloempitten' genoemd. Deze zonnebloempitten bevatten minder olie dan de volledig zwarte pitten. Hierdoor zijn ze minder geschikt om er olie uit te winnen, maar juist geschikter om te dienen als voedsel, bijvoorbeeld in de vorm van snacks. Zonnebloempitten worden veel los verkocht als versnapering. Vooral in landen rond de Middellandse Zee eten veel mensen deze pitten. Ze worden gedroogd, eventueel geroosterd, en om ze langer houdbaar te maken, eventueel met zout of meel omgeven. Ook een deegproduct zoals brood krijgt een pittigere smaak door de toevoeging van zonnebloempitten.
Bij de als versnapering verkochte ongepelde zonnebloempitten blijkt het voor consumenten niet altijd duidelijk te zijn dat je de schillen beter niet door kunt slikken; overconsumptie kan leiden tot ernstige obstipatie.[1]
Behalve zwarte en gestreepte zijn er ook witte zonnebloempitten.
Winning
| Voornaamste producenten van zonnebloempitten (2017) (miljoen ton) | |
|---|---|
 | 12,2 |
 | 10,5 |
 | 3,5 |
 | 2,9 |
 | 2,6 |
 | 2,1 |
 | 2,0 |
 | 1,9 |
 | 1,6 |
 | 1,0 |
| Totaal wereld | 47,9 |
| Bron: Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) | |
De winning van zonnebloempitten is zeer eenvoudig. Uit een zonnebloempit kan een bloem groeien, die zelf honderden zonnebloempitten oplevert. Deze pitten ontstaan in de kern van de bloem. Ze zijn zonder veel moeite van de bloem te verwijderen. De pitten worden al duizenden jaren gewonnen, oorspronkelijk in Mexico en Peru. Indianen gebruiken ze al meer dan 5.000 jaar. De Spaanse conquistadores brachten de zonnebloempitten naar Europa.
Indien ze het gehele seizoen worden verbouwd, kunnen grote zonnebloemen bij de oogst meer dan 1121 kilogram per hectare opleveren. In sommige delen van de Verenigde Staten kunnen zonnebloemen ook een dubbele oogst opleveren als zij tweemaal worden gezaaid, maar het is niet aan te bevelen om zonnebloemen vaker dan een keer in de drie of vier jaren in hetzelfde gebied te laten opkomen.
Behalve voor menselijke consumptie zijn zonnebloempitten ook in de handel als voer voor (huis)dieren; bijvoorbeeld hamsters, cavia's, konijnen en vogels. De zwarte zonnebloempitten zijn voor het voeren van de buitenvogels geschikter dan de gestreepte variant. Door het aanzienlijk hogere oliegehalte halen de vogels hier meer energie uit en zijn ze makkelijker open te breken door een dunnere schil. Verder worden ze ook verkocht om zonnebloemen te kweken.
| Bronnen, noten en/of referenties |