Zes Capriccio's

De dynamiek wisselt bij deze componist niet tussen de extremen, maar tussen stilte (of wat daar voor door moet gaan) en piano. Slechts een enkele maal overstijgt de felheid deze begrippen en zou van forte sprake kunnen zijn. Daartegenover staan dan de noten die wel klinken, maar als een soort fluistering. In dit geval worden de snaren wel aangestreken, maar de klank is geheel gedempt.

De zes capriccio's zijn gecomponeerd voor de viool, een instrument dat een eeuwenlange traditie kent in verdere uitbouw van de klank tot haar huidige volle klank. Sciarrino maakt daar in het geheel geen gebruik van. De violist(e) moet het gehele stuk fluisteren met zijn instrument waarbij net als bij de menselijk stem de toon doorschiet naar een hoger register. Het is geen flageolet, want dat is een bedoeld effect, dat de toon toch haar volle klank blijft geven. Hier wordt de toon zweverig en tegelijkertijd hel. Het gefluister wordt soms onderbroken door een ruwe streek over de snaar of snaren waarbij een krassend geluid ontstaat.

Het genre capriccio is ook al niet gespeend van traditie. Het genre komt al in de barokmuziek voor en is steeds uitgebreid. Waren de eersten voor toetsinstrumenten geschreven, later werden er stukken geschreven voor viool. Voor viool zijn de capriccio's van Niccolò Paganini het bekendst, waarbij een combinatie van techniek en mooie klank voorop stond. De capriccio's van Sciarrino werden dan ook historisch gezien vergeleken met die van Paganini, zonder dat de componist ernaar verwees. Maar ook hij schreef een combinatie van techniek en mooie klank, maar dan in/voor de oren van de 20e eeuw.