Wim Distelmans

Wim Distelmans (Brasschaat, 2 februari 1952) is een Belgisch oncoloog, hoogleraar aan de Vrije Universiteit Brussel, voorvechter in België voor de erkenning van palliatieve zorg en voor de mogelijkheid om euthanasie te kunnen laten uitvoeren.

Biografie

Distelmans volgde lager onderwijs in Antwerpen en Brasschaat en middelbaar onderwijs in het Koninklijk Atheneum Brasschaat (Latijn-Wiskunde). Zijn hogere studies volgde hij aan het Rijksuniversitair Centrum Antwerpen en aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Hij studeerde tussen 1988 en 1992 radiotherapie en oncologie aan de VUB alwaar hij oprichter, specialist en professor palliatieve geneeskunde is.

Wim Distelmans stond als oprichter mee aan de wieg van de oprichting van de verschillende organisaties die deel uitmaken van het expertisecentrum Waardig Levenseinde w.e.m.m.e.l..[1] Hij is onder andere voorzitter van het Forum Palliatieve Zorg, Omega en het Cédric Hèle Instituut, richtte met het UZ Brussel het eerste supportief dagcentrum TOPAZ en het consultatieteam ULteam op en bekleedt de leerstoel ‘Waardig Levenseinde’ van deMens.nu aan de VUB. Hij is oprichter van LEIF (Levens Einde Informatie Forum) en Nederlandstalig covoorzitter van de Federale Evaluatie- en Controlecommissie Euthanasie. Voordien was hij voorzitter van de Federatie Palliatieve Zorg Vlaanderen Hij is auteur van diverse buitenlandse en binnenlandse wetenschappelijke artikels.[2]

Mediacontroverse

In 2014 organiseerde Distelmans een driedaagse studiereis over euthanasie in Auschwitz. Zowel in de Britse pers[3][4] als bij de joodse gemeenschap[5][6] werd hierop verontwaardigd gereageerd.

Cases

In 2014 diende een 20-jarige vrouw een klacht in tegen Distelmans nadat ze vernomen had dat er zonder haar medeweten euthanasie was uitgevoerd op haar moeder. Eerder dat jaar was ook Tom Mortier met een gelijkaardige klacht naar de Orde van Geneesheren en de rechtbank van Brussel gestapt.[7]

Beide klachten werden verworpen door het Openbaar Ministerie, omdat het van oordeel was dat er geen bewijs was van een misdrijf en dus ook geen bewijs van een schending van de euthanasiewet. Volgens Distelmans was de vrouw echter "uitbehandeld", leed ze ondraaglijk en vroeg ze meermaals om euthanasie. Mortier was volgens de arts bovendien wel degelijk op de hoogte gebracht van zijn moeders wens. Distelmans stelde ten slotte dat de arts-consulent in dezelfde vereniging mag werken als de behandelende arts.[8][9]

In januari 2018 stemde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg ermee in om zich te buigen over de zaak van de euthanasie op de moeder van Tom Mortier. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft België op de hoogte gesteld dat het de zaak onder de loep zal nemen en heeft begin 2019 een reeks vragen gestuurd die schriftelijk dienen beantwoord te worden.[10] Of die klacht kans maakt, wordt sterk betwijfeld aangezien niet eerst alle interne, Belgische rechtsmiddelen werden uitgeput door Mortier.[11]

In januari 2020 werd Distelmans opgeroepen als getuige in het eerste euthanasieproces van België.

Prijzen en Erkentelijkheden

In 2003 werd hem de Arkprijs van het Vrije Woord toegekend voor zijn inzet voor de euthanasiewet,[12] in 2008 de Tenrei Ohta Award van de World Federation of Right to Die Societies, in 2010 met de Dwaallicht Prijs[13] en in 2012 respectievelijk met de Lucien Steinbergprijs, de prijs Maatschappelijke Valorisatie van de VUB en hij werd ook ambassadeur van het Davidsfonds.

In 2015 werd hij laureaat van de Prijs Vrijzinnig Humanisme.[14]

Op 11 juli 2016 ontving hij uit handen van minister-president Geert Bourgeois het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap "voor zijn inzet inzake levenseinde en euthanasie ".[15]

Bronnen
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.