William Van Dijck

In 1986 liep Van Dijck tijdens de Memorial Van Damme in Brussel op de 3000 m steeple de beste wereldjaarprestatie van 8.10,01. In dat jaar kreeg hij de Nationale trofee voor sportverdienste en werd hij verkozen tot Sportman van het jaar. Kort ervoor was hem door de Belgische atletiekbond reeds de belangrijkste Belgische atletiekprijs, de Gouden Spike, toegekend. Van Dijck is trots op zijn Brusselse prestatie: 'Dat beschouw ik als het hoogtepunt uit mijn loopbaan. Ik klopte die avond van 5 september '86 in een kolkend Heizelstadion de Brit Colin Reitz en de Keniaan Julius Kariuki en bracht mijn Belgisch record op 8.10,01. Ik zie het nog wel enkele jaren op de tabellen blijven.'[1] Die 'enkele jaren' zijn inmiddels (peildatum september 2016) uitgegroeid tot ruim dertig.

Op de wereldkampioenschappen van 1987 in Rome won hij het brons op de 3000 m steeple achter de Italiaan Francesco Panetta (goud) en de Oost-Duitser Hagen Melzer. Hij was hiermee tevens de eerste Belg die een medaille won op een WK.

William Van Dijck vertegenwoordigde België op de Olympische Spelen van Seoel in 1988. Hij won op de 3000 m steeple zijn heat in 8.15,63 en werd uiteindelijk in de finale vijfde met 8.13,99. Deze race werd gewonnen door de Keniaan Julius Kariuki in 8.05,51. Zijn toenmalige trainer Michel Jordens vindt dat er zelfs meer in had gezeten: 'Ik ben er overigens nog altijd van overtuigd dat Van Dijck in 1988 olympisch kampioen was geworden als Mark Rowland in de voorlaatste ronde niet op zijn voet had getrapt.'[2]

In 1992 werden zijn sportieve prestaties ten tweeden male bekroond met de Gouden Spike. Op de Olympische Spelen dat jaar werd hij slechts negende. In 1994 won hij tijdens het Europees kampioenschap een bronzen medaille op de 3000 m steeple in 8.24,86. De twee kampioenschappen daarvoor werd hij vijfde. Het jaar 1994 was ook het jaar waarin Van Dijck voor de laatste maal op de Memorial Van Damme in Brussel optrad. Twaalf optredens had hij er toen inmiddels opzitten. Wat hij zo bijzonder vond aan de Memorial, was de sfeer. 'Zeker voor Belgische atleten is het iets heel bijzonders. Voor een vol huis in Brussel lopen is anders dan voor een vol stadion in Tokio, Seoel, Berlijn. Omdat je weet dat de mensen je hier allemaal kennen. Ze roepen en brullen al vóór de start. Je wil dan extra presteren. Dat veroorzaakt iets meer stress, terwijl je eigenlijk beter loopt als je ontspannen bent.'[1]
Hij lag overigens niet wakker van een mindere prestatie in Brussel. 'Zo herinner ik mij bijvoorbeeld de Memorial in '88, het jaar van de OS in Seoel. De meeting viel toen ruim een maand voor de Spelen. Ik werd derde in 8.21 en iedereen vroeg zich af wat ik in Seoel kon gaan doen. Maar ik wist waar ik mee bezig was en heb dat ook bewezen. Ik won de halve finale in 8.15 en had van de laatste ronde dan nog een echte jogging gemaakt. Zoniet was ik in de buurt van mijn record geëindigd. Maar ik wilde me sparen voor de finale.'[1] Hoe die afliep is hierboven reeds uiteengezet.

In 1997 zette William van Dijck een punt achter zijn sportcarrière. De Belgische Crosscup was zijn laatste wedstrijd. Deze Cup wist hij tweemaal te winnen (1993, 1995). Trainen ging steeds moeilijker, zei hij. En dan moet je eerlijk zijn. Ik heb genoeg gelopen.[3]

Anno 2018 is Van Dijck kantoordirecteur in een bankkantoor te Geel.

• Nationale trofee voor sportverdienste - 1986
• Sportman van het jaar - 1986
• Vlaams Sportjuweel - 1986
• Gouden Spike - 1986, 1992