The White Stripes

The White Stripes werden op 14 juli 1997 opgericht in Detroit. Het is lang onduidelijk geweest of ze broer en zus waren of dat ze een relatie hadden. Ze lieten het zelf in het ongewisse. Later werd bekend dat ze op 21 september 1996 trouwden en op 20 maart 2000 officieel gescheiden zijn. Toch blijven ze elkaar broer en zus noemen tijdens de optredens. Ze besloten zichzelf The White Stripes te noemen omdat Meg White graag pepermunt at.

Hun eerste album, simpelweg The White Stripes genaamd, werd in 1999 uitgebracht door Sympathy For The Record Industry. Dit gold ook voor de opvolger De Stijl, uitgebracht in 2000 en genoemd naar de kunstbeweging van onder meer Gerrit Rietveld. Deze kunststijl werd ook verwerkt in de albumhoes. Dat Jack White een bewonderaar van deze stroming is, spreekt ook uit het feit dat hij vroeger meubels namaakte van Rietveld en dat hij samen met Meg White het Rietveld Schröderhuis bezocht heeft toen ze in Nederland optraden.

Het derde album van The White Stripes was White blood cells. Het werd eerst uitgegeven door Sympathy For The Record Industry, maar later heruitgegeven door V2, het nieuwe platenlabel van de groep. Het was pas bij deze heruitgave dat het album goede kritieken kreeg in het Verenigd Koninkrijk. Zo werden ze in 2002 door Q genoemd in lijstje "50 bands to see before you die".[1] Op White blood cells stonden de bescheiden hits Hotel Yorba, Dead leaves and the dirty ground en Fell in love with a girl (vergezeld van een opgemerkte videoclip van Michel Gondry). Dit alles zorgde voor het eerste commerciële succes.

De in 2003 verschenen opvolger, Elephant, bracht meer succes. Ze kregen betere kritieken dan voor White blood cells en het album verkocht ook zeer goed. Het album werd bekroond met de Grammy voor het beste alternatieve album van het jaar 2004. Het nummer Seven Nation Army werd bekroond als beste rocknummer van het jaar 2004. Verder bevatte het album ook nog de hits The hardest button to button en I just don't know what to do with myself, een cover van Burt Bacharach. Elephant werd door Rolling Stone uitgeroepen tot het 390e beste album ooit.

In afwachting van hun vierde album brachten de White Stripes een live-dvd uit, Under Blackpool lights genaamd. Het is een compilatie van twee concerten gegeven in de Empress Ballroom in Blackpool. Hierop stond ook een single, de cover Jolene van Dolly Parton. Ook dit nummer werd een succes.

Na het grote succes van White blood cells en Elephant, verscheen in 2005 het album Get behind me Satan. Op dit album speelden Jack en Meg White veel rustiger dan op de eerdere albums. Dit kwam vooral doordat Jack veel meer piano speelde dan op ander albums en doordat Meg haar drumstel soms inruilde voor marimba's. Het album werd positief onthaald door de pers en ook de verkoopcijfers stelden niet teleur. Ook werd succes geboekt met de van het album afkomstige singles Blue orchid (een nummer 1-hit in Canada) en My doorbell (genomineerd voor een Grammy in de categorie beste popopvoering van een duo of een groep van het jaar 2006). Het album werd ook bekroond met de Grammy voor beste alternatief album van het jaar 2006.

Datzelfde jaar wist Jack White, samen met Brendan Benson, Jack Lawrence en Patrick Keeler, een flink succes te behalen met zijn band The Raconteurs. De single Steady as she goes werd een grote hit en hun album Broken boy soldiers werd door critici goed onthaald, en in 2008 verscheen het tweede album Consolers of the lonely.

Het zevende en tevens laatste album van The White Stripes is getiteld Under great white northern lights en werd uitgebracht in maart 2010.

Op 2 februari 2011 lieten de The White Stripes weten dat ze besloten hadden om "geen opnames meer te maken en geen optredens meer te geven".

Jack White zegt altijd dat hij streeft naar de drievuldigheid in zijn muziek. Zo zijn zijn composities altijd geschreven voor drie instrumenten (meestal gitaar, drum en zang). Hij beschouwt de muziek ook als een drievuldigheid van ritme, melodie en samenhang. Dit komt ook terug in de kleuren die typisch zijn voor de Stripes: rood, zwart en wit, de ideale kleurencombinatie volgens Jack White. Ook tekent Jack veel met Jack White III of gewoon III (bijvoorbeeld in de inlay in de cd-boekjes).

The White Stripes hadden de gewoonte hun albums op een zeer korte tijd op te nemen. Zo werden de opnames voor Elephant afgerond in acht dagen en die voor Get behind me Satan in minder dan twee weken. De groep gebruikte ook zo weinig mogelijk digitale technologieën, omdat ze vonden dat dit de ziel uit hun werk haalde. Zo werd Elephant bijvoorbeeld volledig analoog opgenomen.

In de laatste drie albums zit een vaste structuur. Het eerste nummer is een single en het laatste is een minder ernstig nummer, een inside joke. Op de hoes zien we altijd Jack en Meg White (ook al bij de eerste drie) en voor de rest staan er binnenin ook veel foto's altijd in het zwart, wit en rood. Elke cd bevat ook een tekst geschreven door Jack.

Jack White bespeelt verschillende gitaren, maar de belangrijkste zijn zijn twee 1964 JB Hutto Montgomery Airlines, een Harmony Rocket, een 1970s Crestwood Astral II, en een 1950s Kay Hollowbody. Verder gebruikte hij een Digitech Whammy Pedal om een grotere tessituur te krijgen. Dit was nodig omdat The White Stripes een duo was met een leadgitarist en een drumster en er dus geen basgitaar kon worden gebruikt. Om aan deze lage tonen te geraken of om aan zeer hoge tonen te geraken gebruikte hij dit pedaal.

Meg White heeft een Pearl- en een Ludwig-Musser-drumstel, met op de basdrum een pepermuntjesverpakking in rood en wit. Ze heeft 14" Signature Medium-hihats een 19" Signature Power Crash en een 22" 2002 Ride, allemaal van het merk Paiste. Ze drumt met Vater XD-Rock Wood-drumsticks.

De teksten van de songs van de White Stripes werden altijd geschreven door Jack White en zijn bijna nooit politiek. Het nummer Icky thump van de gelijknamige cd gaat over de positie van de Mexicaanse illegalen in de VS. Veel voorkomende thema’s zijn kind zijn en school. Ze zijn vaak geschreven als een bericht naar iemand toe of als een gesprek.

Een persoon die enkele malen opduikt in de liedjes is Suzy Lee. Het lijkt een jeugdliefde te zijn van Jack White die hij maar niet kan vergeten, voor de rest weet men niets van haar.

• "Hotel Yorba", geregisseerd door Anthony Garth & Dan Miller
• "We're Going to Be Friends", geregisseerd door Anthony Garth & Kevin Carrico
• "Fell in Love with a Girl", geregisseerd door Michel Gondry
• "Dead Leaves and the Dirty Ground", geregisseerd door Michel Gondry
• "Black Math", geregisseerd door Anthony Garth
• "Seven Nation Army", geregisseerd door Alex and Martin
• "I Just Don't Know What To Do With Myself", geregisseerd door Sofia Coppola
• "The Hardest Button To Button", geregisseerd door Michel Gondry
• "Jolene (Live Under Blackpool Lights)", geregisseerd door Dick Carruthers
• "Blue Orchid", geregisseerd door Floria Sigismondi
• "My Doorbell", geregisseerd door the Malloys
• "The Denial Twist", geregisseerd door Michel Gondry
• "Icky Thump", geregisseerd door The Malloys & Jack White
• "You Don't Know What Love Is (You Just Do As You're Told)"

• Candy Coloured Blues (2003) (niet officieel)
• Under Blackpool Lights (2004)
• Under Great White Northern Lights (2010)