Westinghouserem
De westinghouserem is een remsysteem dat in 1869 werd uitgevonden door George Westinghouse en geoctrooieerd in 1872.
Tot die tijd was het gevaarlijk om een lange trein tot stilstand te brengen. De rem van de locomotief was niet in staat de massa van de trein tegen te houden. Daarom bevonden zich aan de trein één of meer remwagens, afhankelijk van de treinlengte. Een remwagen was herkenbaar door het remmershokje dat boven het dak uitstak, zodat de remmer uitkeek over de trein. Een remmer had een verantwoordelijke taak: hij moest weten wanneer er geremd moest worden en bij voorkeur iets eerder dan de machinist.
Bij de westinghouserem is elke wagen beremd. De rem wordt vanuit de locomotief bediend – er is dus geen aparte remmer meer nodig. Het systeem bestaat uit een remleiding (buis) die onder de trein doorloopt en die pneumatisch op druk wordt gehouden (met een compressor) om de remmen te lossen. Laat de machinist de remleiding leeglopen, dan slaan de remmen van elke wagen aan. De remleiding loopt ook leeg als een passagier aan de noodrem trekt of als de trein in twee delen breekt.
De fabriek die voor het produceren van de Westinghouserem werd opgericht was de eerste in een lange reeks en staat aan de basis van het Westinghouse industrieel imperium.
Het remsysteem werd steeds verder ontwikkeld en wordt heden ten dage nog steeds toepast in treinen en vrachtwagens. WABCO is nog steeds een grote speler in deze markt. WABCO is een afkorting voor Westinghouse Air Brake COmpany.