Waterlelies (Monet)

In de periode 1914-1926 maakte Monet een serie enorme muurpanelen met waterlelies voor het Musée de l'Orangerie in de Tuilerieën in Parijs. Omdat Monet op het einde van zijn leven vermoedelijk grotendeels blind was, zou hij deze zogenaamde reflexlandschappen (landschap zonder uitdrukkelijke weergave van lucht of horizon) voornamelijk uit zijn geheugen geschilderd hebben. Hij schonk deze werken aan zijn goede vriend Paul Clemenceau. Clemenceau had Monet, tijdens het verzakken van zijn zicht, namelijk gestimuleerd om toch verder te schilderen. Monet schonk de werken als een 'eerbetoon aan de vrede'. De schilderijen waren lange tijd ontoegankelijk voor publiek, maar zijn nu weer de voornaamste pronkstukken van het recent gerenoveerde museum[1][2].

Waterlelieschilderijen van Monet bevinden zich onder andere in het Musée Marmottan Monet, het Musée d'Orsay, de Neue Pinakothek in München en het Museum of Modern Art in New York.

Er zijn versies van de waterlelies met de Japanse brug te zien in: het Metropolitan Museum of Art in New York, National Gallery in Londen, Art Institute of Chicago in Chicago en andere musea.

Een waterlelieschilderij van Monet, Bassin aux nymphéas et sentier au bord de l’eau (1900), bracht in 1998 op een veiling bij Sotheby's in Londen 19,8 miljoen pond op; dat was op dat moment het hoogste bedrag dat ooit voor een werk van Monet werd betaald[3].

• (fr) Monetpagina van het museum l'Orangerie des Tuileries
• (en) Monet's Waterlelies bij blogs.princeton.edu

Waterlelies, 1906, Art Institute of Chicago	Waterlelies, 1907, Israel museum, Jeruzalem	Waterlelies, 1908, Dallas Museum of Arts
Waterlelies, 1914-1917, Toledo Museum of Art	Waterlelies, 1915, Neue Pinakothek, München	Waterlelievijver en treurwilg, 1916-1919	Waterlelies, 1916, Museum of Fine Arts, Boston