Verticale landbouw

Verticale landbouw is een vorm van landbouw waarbij gebruik wordt gemaakt van gestapelde kweeklagen in een fabriekshal, kantoor of winkel of in in steden gebouwde hoogbouw, zogenaamde verticale boerderijtorens.

Impressies van verticale landbouw

In navolging van Sony,[1] Nisshinbo Holding,[2] Sharp,[3] Mitsubishi Chemical,[4] Panasonic,[5] Showa Denko[6] en Fujitsu[7] kweekt ook Toshiba groenten in een cleanroom of klimaatcel met meerlagenteelt in verticale landbouw in een omgebouwde fabriek. In een cleanroom zouden geen pesticiden nodig zijn tegen plantenziekten en insecten.[8]

Hoewel er verschillende concepten voor verticale boerderijtorens zijn gelanceerd, is er nog geen gerealiseerd. Door middel van verticale boerderijtorens wordt in drukbevolkte steden het voedselaanbod verhoogd en de ecologische voetafdruk van de landbouw verkleind. Naast de teelt van groenten en fruit kunnen er vis en kip worden gekweekt.

Voorstanders van verticale landbouw zien een dreigend tekort aan landbouwgrond, aan zoet water en aan fosfor voor kunstmest door een verwachte fosforpiek. Ook kan bestaande landbouwgrond onbruikbaar worden door klimaatverandering. De oplossing zoeken zij in een intensieve, industriële landbouw die genetische technologie en krachtigere agrochemicaliën gebruikt om hogere rendementen te halen.

Professor Dickson Despommier van de Columbia-universiteit in New York introduceerde in 2001 het Vertical Farm Project. Hij stelt voor om op braakliggend terrein in steden verticale boerderijen te plaatsen. Hij verwacht dat hier het jaar rond voedsel kan worden gekweekt, met minder water, afval en brandstof. Om aan binnenlandbouw te doen, is druppelirrigatie, aerocultuur en hydrocultuur nodig. Daarbij kan het gereinigde water van afvalwaterzuiveringsinstallaties in steden dienstdoen. Onder meer wordt brandstof bespaard op transport doordat de afstand tot de consumenten in de stad beperkt is.