Verklaring van Moskou

De Verklaring van Moskou is een op 30 oktober 1943 door de ministers van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk ondertekend manifest.

In de verklaring kwamen de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, de Sovjet-Unie en de Republiek China (Tsjang Kai Tsjek) het volgende overeen:

• De oorlogsvoering wordt pas gestaakt als alle Asmogendheden zich onvoorwaardelijk hebben overgegeven aan de geallieerden.
• De annexatie van Oostenrijk (Anschluss, 1938) is ongeldig en na de oorlog wordt dit land weer vrij en onafhankelijk.
• Italië wordt een democratische staat met vrijheid van meningsuiting en vrijheid van geloofsbelijdenis.
• De oorlogsmisdadigers van de Asmogendheden worden gestraft door een coöperatieve justitie van de ondertekenende Geallieerde machten.

Deze verklaring werd afgelegd aan het einde van de Derde Moskouconferentie waar het idee is geboren een permanente alliantie op te richten en waaruit de Verenigde Naties voortvloeiden. Tot dan toe was de term Verenigde Naties slechts gebruikt als definitie van de geallieerde samenwerking tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Roosevelt, Winston Churchill en Stalin, de geallieerde oorlogsleiders, tekenden het slot van het manifest waarin werd vastgelegd dat de oorlogsmisdadigers van de As teruggezonden zouden worden naar de landen waar zij hun gruweldaden hadden begaan om daar te worden bestraft. Dit laatste gedeelte vormt de basis van het Proces van Neurenberg.