Verdrag van Brussel

Het Verdrag van Brussel, ook wel Pact van Brussel genaamd, was een overeenkomst, op 17 maart 1948 gesloten door vijf West-Europese landen, namelijk Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, België, Nederland en Luxemburg; op initiatief van het VK. Het doel van dit pact was een West-Europese samenwerking op militair gebied die ook de banden zou versterken met de Verenigde Staten. Het Verdrag van Brussel was een reactie van het Westen op de Praagse Coup.

Ernest Bevin, minister van Buitenlandse Zaken van Groot-Brittannië, tekent het verdrag.

De Verenigde Staten waren echter na de Tweede Wereldoorlog teruggekeerd naar hun isolationisme. Daarnaast liet de Amerikaanse wetgeving niet toe militaire verdragen te sluiten tijdens vredestijd. De Sovjetblokkade van Berlijn (24 juni 1948) zorgde echter voor een verandering van mentaliteit en op 11 juli 1948 werd resolutie 239, "Vandenberg" (ingediend door de senatoren Hoyt S. Vandenberg (Republikeinen) en Tom Connally (Democraten)), aangenomen die deze wetgeving doorbrak.

Hierdoor konden de Verenigde Staten officieel gesprekken beginnen met de leden van het Pact van Brussel en Canada. Uiteindelijk leidden deze gesprekken tot de oprichting van de NAVO op 4 april 1949. Het Pact van Brussel bleef echter naast de NAVO bestaan, totdat het in 1954 opging in de West-Europese Unie, waartoe ook Italië en West-Duitsland toetraden.