U 125 (Kriegsmarine)

Op de nacht van 6 mei 1943, lokaliseerde de Britse torpedobootjager HMS Oribi de U-125 in de dichte mist, met zijn radar. Even voor 03.00 u. doemde de Brit plotseling op, - voor de U-boot leek het, alsof ze uit het niets kwam - en ramde haar met een snelheid van 20 knopen (37 km/u) tegen de nietsvermoedende U-125. De onderzeeboot was ernstig beschadigd en de Brit dacht dat de U-boot tot zinken was gebracht, en verdween weer in de dikke mist.

Maar de U-125 overleefde deze harde klap wel en dreef nog rond. Om 03.31 u. berichtte commandant Ulrich Folkers met de boordradio, tot een dringend verzoek voor hulp. De U-552, U-381, U-413 en de U-260, kregen bevel tot assistentie. De U-614 en U-402 werden ook bevolen in hun actiegebied, om bijeen te komen in de sector, van de beschadigde U-125 en hem eveneens te hulp te snellen.

Al deze U-boten zochten naar de gewonde U-125, tot tegen de morgen van 7 mei in de dichte mist. De Britse korvet HMS Snowflake had radiocontact om 03.54 u. en kreeg contact, via zijn radar met de ongelukkige U-boot, tot ongeveer 100 meter afstand. Door de voortdurende dichte mist wisten de Britten niet goed wáár hij precies bevond, omdat de U-125 té dicht lag.

Plotseling trok de dichte mist weg en in het sterrenlicht werd het U-bootsilhouet meteen verraden. De Britse korvet keerde zich meteen tegen hem en trachtte de U-125, op zijn beurt, weer te rammen. Maar de U-125 ontsnapte op het nippertje de terugkerende korvet, die hem dan onder vuur nam. Omdat de U-125 te zwaar beschadigd was en wegduiken onmogelijk bleek wegens de beschadigde druktanks, lieten ze hun U-boot, door 5 explosievenladingen uit elkaar knallen, met de hoop, HMS Snowflake mede te beschadigen, omdat die op een bepaalde afstand langszij voer. De Duitse bemanning sprongen voordien in het water en wachtte daar op een afstand zwemmend, op de explosie van hun boot. De korvet ontsnapte aan het nippertje van deze ontploffing en was nauwelijks beschadigd. Eigenlijk was de grootste explosie binnenin de onderzeeër, die meteen daarna wegzonk naar de oceaanbodem. De Duitsers daarentegen, zwommen in het koude water en hoopten op een redding van de Britten en keerden zwemmend terug naar de twee wachtende korvetten. Ze waren vast van overtuigd dat zeemannen, vriend of vijand, elkaar, in de hoogste nood, niet in de steek lieten.

Een andere korvet, HMS Sunflower, kwam eveneens op het strijdtoneel rond die tijd en overzag de situatie. Hij zag de Duitse bemanning hulpeloos in de nachtelijke oceaan rondzwemmen en zond een radioboodschap aan zijn escortegroepschef. De commandant van HMS Sunflower berichtte de escorte-commandant van het fregat HMS Tay van het gebeuren, en vroeg een goedkeuring, om de Duitsers bij hen aan boord te nemen. Met een bevel, wat als een schokkend antwoordt overkwam, voor de korvetcommandanten, kregen ze orders: "No approved to pick up survivors !" - ("Geen goedkeuring tot het oppikken van overlevenden !")

De korvetten HMS Sunflower en HMS Snowflake keerden terug, met een wrang en onbehagelijk gevoel, richting konvooi, de Duitse bemanning achterlatend in de nachtelijke oceaan... Toen de overige U-boten op de plaats des onheils arriveerden op de morgen van 7 mei, waren alle 54 manschappen omgekomen, door onderkoeling, afmatting en verdrinking.

Op 6 mei 1943 werd de U-125 tot zinken gebracht door rammen, kanonvuur en door zelfexplosie, ten oosten van Newfoundland, in positie 52°30' N. en 45°20' W., door de Britse torpedobootjager HMS Oribi en de korvet HMS Snowflake. Alle 54 manschappen, waaronder hun commandant Ulrich Folkers, kwamen hierbij om.

• 3 Maart, 1941 - 15 Dec, 1941: Kptlt. Günter Kuhnke (Ridderkruis)
• 15 Dec, 1941 - 6 Mei, 1943: Kptlt. Ulrich Folkers (+) (Ridderkruis)

• Uboat.net^{[dode link]}

1. HMS Tay^{[dode link]}
2. HMS Oribi^{[dode link]}
3. HMS Snowflake^{[dode link]}
4. HMS Sunflower^{[dode link]}