Tyson Gay

Gay maakte zijn doorbraak in internationale 2005. Op het Amerikaans kampioenschap werd hij tweede op de 200 m en hij kwalificeerde zich daarmee voor het WK in Helsinki. Daar werd hij door drie landgenoten geklopt en eindigde hij als vierde net buiten het podium.

In 2006 verbeterde hij zijn 200 meter-tijd opnieuw. Op 10 september 2006 liep hij in Stuttgart 19,68 s. Dit was een evenaring van de tijd van de legendarische Frankie Fredericks. Eerder dat jaar liep Gay in Zürich ook zijn persoonlijk record op de 100 m van 9,84. Ook liep hij tijdens Memorial Van Damme 2006 de snelste 200 m die daar ooit gelopen werd in 19,79.

Het seizoen 2007 begon Gay voortvarend met twee indrukwekkende tijden, die gelopen werden met meewind. Op 20 mei liep hij 9,79 (+2.5 m/s) in Carson en op 2 juni tijdens de Reebok Grand Prix 9,76 (+2.2 m/s).

Op 22 juni 2007 liet Tyson Gay op het Amerikaans kampioenschap in Indianapolis op de 100 m een tijd van 9,84 klokken met een tegenwind van -0,5 m/s. Dit was de op één na snelste tijd op deze afstand die ooit gelopen werd met tegenwind. Hij finishte 0,23 s voor zijn tegenstander Trindon Holliday. Op de 200 m liep hij met tegenwind een tijd van 19,62, de tweede snelste tijd ooit gelopen op deze afstand. Op 26 augustus 2007 werd hij in Osaka wereldkampioen op de 100 m. Hij versloeg de wereldrecordhouder en grote favoriet Asafa Powell met een tijd van 9,85 en won hiermee het goud. Vier dagen later werd hij ook wereldkampioen op de 200 m in een nieuw kampioenschapsrecord van 19,76, om ten slotte op de op een na laatste dag van het toernooi op de 4 x 100 m estafette zijn derde gouden plak op te halen. Samen met Darvis Patton, Wallace Spearmon en Leroy Dixon liep hij naar 37,78, de beste wereldjaarprestatie.

Op grond van in Osaka geleverde prestaties werd Tyson Gay op 19 november 2007 in eigen land uitgeroepen tot atleet van het jaar. Op 1 december 2007 kreeg hij in verband hiermee de Jesse Owen Award uitgereikt. Bovendien bekroonde de IAAF hem op 25 november 2007 ook nog eens met de titel van IAAF Atleet van het Jaar.

In 2008 won hij de Amerikaanse olympische selectiewedstrijden. Op de Olympische Spelen van 2008 in Peking sneuvelde hij in de halve finale van de 100 m met een tijd van 10,05. Ook op de 4 x 100 m estafette stelde hij teleur, doordat hij met zijn teamgenoten Rodney Martin, Travis Padgett en Darvis Patton werd uitgeschakeld in de kwalificatieronde wegens een wisselfout. Vier jaar later op de Olympische Spelen van Londen kwam hij uit op zowel de 100 m als de 4 x 100 m estafette. Op het eerste onderdeel liep hij met 9,80 net buiten het podium. In de finale verbeterde het Amerikaanse estafetteteam het nationale record tot 37,04 en finishte hiermee als tweede overall. Deze prestatie werd alleen onder boden door de Jamaicaanse estafetteploeg die de wedstrijd wonnen met een verbetering van het wereldrecord tot 36,84.

Op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro kwam hij alleen uit op de 4 x 100 m estafette. Via 37,65 plaatste het Amerikaanse team zich voor de finale. In de finale bestond het team naast Gay uit Mike Rodgers, Justin Gatlin en Trayvon Bromell, maar werd het team gediskwalificeerd doordat de baton buiten het wisselvak werd afgedragen.

• Wereldkampioen 100 m - 2007
• Wereldkampioen 200 m - 2007
• Wereldkampioen 4 x 100 m - 2007
• Amerikaans kampioen 100 m - 2006, 2007, 2008, 2013
• Amerikaans kampioen 200 m - 2007, 2013
• NCAA-kampioen 100 m - 2004

Outdoor

Indoor

• IAAF-atleet van het jaar - 2007
• Amerikaans atleet van het jaar - 2007
• Jesse Owens Award - 2007, 2009

Zie de categorie Tyson Gay van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.