Transhumance in de Alpen

Het transhumance-systeem in de Alpen is vrijwel onveranderd gebleven sinds de hoge middeleeuwen. Dit wordt mede duidelijk door een document dat verwijst naar een zomers weiland van 1204. Langs de rand van de Alpen, te beginnen rond 1300 in West- en Centraal-Zwitserland en een iets later in het oosten van Zwitserland, werd veeteelt de primaire agrarische activiteit. Een aantal gespecialiseerde veemarkten ontstonden in Arona, Bellinzona, Como en Varese in het zuiden, en Villeneuve in het westen. In deze gemeenschappen aan de rand van de Alpen, omvatte transhumance zowel de verticale beweging van vee naar de weilanden én horizontale beweging naar de veemarkten. In de gemeenten gelegen in de centrale Alpen, waren de kuddes meer divers. Over het algemeen waren er grote kuddes schapen met veel kleinere kuddes rundvee en andere dieren zoals varkens en geiten.

Transhumance is een traditionele beoefening die die veel van het huidige landschap in de Alpen heeft gevormd. Zonder deze invloeden zouden de meeste gebieden onder de 2.000 meter alleen maar bossen zijn. De veetrek in de Alpen draagt voor een groot deel bij aan eeuwenoude traditionele tradities als jodelen, schwingen en het bespelen van de alpenhoorn. In de Zwitserse folklore wordt ook veel gebruik gemaakt van traditionele verhalen over mythologische wezens zoals dwergen die de Alpse weide bewonen, de creaties worden vaak neergezet als behulpzaam of als veroorzakers van het kwaad.

De veetrek speelt een belangrijke rol in de kaasmakerij, zie bijvoorbeeld kaascultuur in Vorarlberg.