Tony Fruscella

Tony Fruscella werd geboren als kind van Italiaanse arbeidsmigranten. Hij groeide, samen met zijn zus Maria, op in een weeshuis in Greenwich Village. Hij verliet het weeshuis in zijn tienerjaren en leerde trompet spelen. Op 18-jarige leeftijd meldde hij zich aan bij het leger, waar hij als trompettist in de legerband speelde. Rond deze tijd ging hij zich ook steeds meer mengen in de New Yorkse jazzscene, waar hij in contact kwam met mede-muzikanten Brew Moore en Chuck Wayne en beroemdheden als Miles Davis. In 1947 trouwde hij met zangeres Morgana King, met wie hij een dochter kreeg. Na zijn huwelijk was de ster van Fruscella rijzende.

In 1948 maakte hij zijn eerste plaatopnamen met saxofonist Chick Maures pianist Bill Triglia, bassist Red Mitchell en drummer Dave Troy voor een klein label genaamd Century. De opnamen werden echter niet uitgegeven en verschenen [as in 1981 verschenen deze opnamen onder de titel Debut op plaat.[1]

In 1952 maakte hij opnamen met Kai Winding en Sam Most, in 1953 met Brew Moore, maar de opnamen zorgen niet voor een doorbraak. In 1953 sloot hij zich aan bij de band van Stan Getz. Een jaar later speelde hij kort bij de orkesten van Lester Young, Charlie Barnet en Gerry Mulligan. In 1955 maakte hij een aantal opnamen met Stan Geth, waarna hij gevraagd zelf een album op te nemen. In 1955 bracht hij zijn enige album, I'll Be Seeing You, uit als bandleider. Het album nam hij op met Allen Eager en Danny Bank en arrangeerde Fruscella met mede-trompettist Phil Sunkel. Het album verscheen op Atlantic Records. Als single werd het titelnummer I'll Be Seeing You verkozen. Hoewel het album van hoge kwaliteit was, werd het niet opgepikt en raakte het al snel in de vergetelheid.[2]

In 1956 scheidde Fruscella van King, waarna zijn carrière door drugs- en alcoholproblemen, waar hij al langer mee kampte, in een negatieve spiraal terecht kwam. Hij speelde eind jaren 1950 onder andere nog samen met Don Joseph. Uit deze jaren is nog een liveopname van hem bekend uit 1959 met zijn Tony Fruscella Quintet, waarin onder andere Phil Woods speelde, maar begin jaren 1960 weerhielden zijn verslavingsproblemen hem van optredens. Daarnaast zwierf hij door de New Yorkse jazzscene en kwam zo onder andere onder de aandacht van Jack Kerouac, die hem noemt in met verhaal New York Scenes uit zijn boek Lonesome Traveler.

In de jaren 60 raakte Fruscella in de schulden en leidde hij een zwervend bestaan, terwijl zijn leefstijl zijn tol begon te eisen. Op 3 augustus 1969 nam hij met gitarist Bill Keck nog een laatste nummer op, een cover van Lover Man (Oh, Where Can You Be?) van Billie Holiday.[3] Elf dagen later, op 14 augustus, overleed Fruscella op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen van zijn jarenlange verslavingen.[2]

Harrison, Max. Modern Jazz, The Essential Records, A Critical Selection (1975) pp. 61 – ISBN 0-904619-01-X

• Yanow, Scott. The Trumpet Kings, The Players Who Shaped the Sound of Jazz Trumpet (2001) pp. 162 – ISBN 0-87930-640-8
• Kerouac, Jack. Lonesome Traveler (fiction) 1989 – Page 115 – ISBN 0-8021-3074-7
• Stan Getz: Nobody Else But Me by Dave Gelly (2002) pp. 68 – ISBN 0-87930-729-3
• Fifties Jazz Talk: An Oral Retrospective by Jack Gordon (2004) pp. 71- ISBN 0-8108-4997-6
• The Biographical Encyclopedia of Jazz by Leonard Feather, Ira Gitler (2007) pp. 76 – ISBN 0-19-532000-X
• The Jazz Discography by Tom Lord (1993) ISBN 1-881993-18-3
• The Penguin Guide to Jazz by Richard Cook, Brian Morton (2002) pp. 536 – ISBN 0-14-101416-4