Phil Woods

Phil Woods was de eerste professionele musicus in zijn familie. De altsaxofoon, waarmee hij op twaalfjarige leeftijd begon, was zijn eerste instrument. Vier jaar lang genoot hij privéles. Op zijn dertiende begon hij met een jeugdband op velerlei gelegenheden te spelen. Zijn eerste professionele performance, die langer dan een weekend duurde, bracht hem in contact met een tijdgenoot uit Springfield, Joe Morello. Voor hij naar New York vertrok, ging hij vijf weken lang eenmaal per week daarheen, om bij Lenny Tristano te leren en de nieuwste opnames van Charlie Parker bijgenaamd Bird te kopen. Na een zomerseizoen op de Manhattan School of Music schreef hij zich in 1948 in op de Juilliard School of Music voor een vier jaar durende studie.

In Juilliard werd hij door vele gitaristen omgeven, en het kwam voor, dat er gelijk vijf daarvan naar een jam-sessie kwamen. Hier promoveerde hij met de klarinet. Hij interesseerde zich voor wetmatig klarinetspel en wilde zo veel mogelijk over de muziek leren - liever dat dan volledige in de jazz te zinken, die, naar zijn mening, vaak ongezond voor de kennis van de benodigde muzikale materie was. Hij wilde niet alleen Blues spelen, maar zich ook met andere dingen en ontwikkelingen in de muziek vertrouwd maken. Voordat hij volledig de jazzwereld binnentrad, wilde hij nog meer leren. Toch wilde hij op geen enkele manier een verbinding leggen tussen jazz en klassieke muziek. Dat zijn volledige verschillende afdelingen. Maar als jazzmuzikant moet men muzikale technieken beheersen, aldus Woods. In Juilliard studeerde hij compositie. Hij schreef een klaviersonate, een strijkerstrio en drie stukken voor solo-klarinet. Daarnaast heeft hij geen klassieke werken meer geschreven. Toen hij de school verliet, verliet hij gewetenswijze deze tak van muziek. Zijn toekomst, zowel van het schrijven als ook van het spelen, zag hij in de jazz.

Toen hij uit financiële redenen, zijn vrouw verwachtte een kind, voor twee maanden bij Charlie Barnets band vertoefde, leerde hij tussen de optredens voor zijn afsluitende examen, dat voor de dag na het optreden met de band plaatsvond. Op de laatste avond in het theater werd zijn klarinet gestolen, en moest hij een heel jaar wachten, om de beproeving in te halen, die hij niet had kunnen behalen.

Na Juilliard kreeg hij optredens in New York en later met een eigen combo op Staten Island. Op een avond kreeg hij een vuistslag van een dronken wedstrijdbokser en lag hij drie maanden uit de roulatie. Reeds daarvoor had hij echter al zijn eerste opname gemaakt, samen met John Wilson, en kort daarna kreeg hij een contract bij deze platenmaatschappij. Hij mocht alleen blijven, als hij zich niet bij een andere maatschappij inschreef, die hem dergelijke aanbiedingen deed. Hij tekende een contract voor drie jaar en er werd besloten twee LP's per jaar op te nemen, wat te weinig was om van te leven. Men belette hem, met enkele uitzonderingen, voor andere mensen opnamen te maken. Na Staten Island speelde hij voor een paar maanden met Neal Hefti, aansluitend maakte hij twee LP's met de band, en één daarvan met de zangeres Frances Wayne. Daarna speelde hij een jaar in een club in Greenwich Village, met Nick Stabulus, George Syran en Teddy Kotick. Met John Eardley erbij was het een kwintet en ontstond Woods eerste LP onder zijn eigen naam. Toen speelde hij een maand lang in Bohemia met Donald Byrd, Teddy Kotick en Will Bradley Jr., en uitte zich tevreden over deze baan, er was een duidelijk verschil met de club waarin hij destijds speelde. Het volgende grootse gebeuren was een maand bij de Birdland Tour, in februari 1956, met Kenny Dorham, Conte Candoli, Al Cohn en de ritmesectie van Sarah Vaughan.

Bekender werd hij met zijn bijdrage aan de Dizzy Gillespie Big Band en met de Friedrich Gulda groep. Het weggaan bij Gillespie in 1957 werd door hem verwoord als het verlies van zijn identiteit. Hij had weliswaar voor een big band veel mogelijkheden gehad om te improviseren, maar altijd slechts 8 maten per stuk om warm te blazen was te weinig, en het was ook zeer moeilijk om zestien mensen tegelijkertijd gelukkig te houden. Daaropvolgend maakte hij diverse opnamen waarop hij zijn grote individualiteit toonde en directe kunst probeert te spelen.

Hij overleed op 83-jarige leeftijd thuis aan een longaandoening.

• Officiële website van Phil Woods