Tony Bennett

Reeds op tienjarige leeftijd trad hij op bij festiviteiten ter gelegenheid van de opening van Triborough Bridge in zijn geboorteplaats. Tot 1942 studeerde hij aan de High School of Industrial Art (met hoofdvakken muziek en schilderen), daarna verdiende hij – om zijn familie financieel te steunen – de kost als "zingende ober" in Italiaanse restaurants in Queens.

In 1944 moest hij het leger in en was gedurende het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog gelegerd in Duitsland, waar hij meehielp aan de bevrijding van een concentratiekamp in Landsberg.

Na de oorlog zong hij bij een militaire band onder de artiestennaam Joe Bari. Na zijn terugkeer in de VS behield hij aanvankelijk deze naam en bekwaamde hij zich verder in het belcanto, werkte in talrijke kleinere muziekclubs en trad op in het voorprogramma van Pearl Bailey, waar hij door Bob Hope werd ontdekt en liet zich op diens aanraden voortaan Tony Bennett noemen.

In 1950 nam hij een demo op en werd daarop door Mitch Miller gecontracteerd voor Columbia Records. Miller adviseerde hem, Frank Sinatra (die net Columbia Records verliet) niet te gaan imiteren, maar met een eigen geluid te komen. Bennett begon daarom zijn carrière als croonerzanger met populaire commerciële muziek. Zijn eerste grote hit was "Because of You (1951)" in een arrangement van Percy Faith en geproduceerd door Mitch Miller. Het nummer won aan populariteit doordat het in veel jukeboxen te vinden was en belandde op de eerste plaats in de lijst van tophits en hield die plaats 10 weken vast. Er werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Later dat jaar bracht Bennett Hank Williams' "Cold, Cold Heart" in een speciaal arrangement uit, dat ook een toppositie bereikte en niet alleen Hank Williams, maar ook de countrymuziek in het bijzonder, bij een breder publiek introduceerde. Bennetts opname van Blue Velvet was zo populair dat het horden schreeuwende teenagerfans aantrok bij concerten in het Paramount Theater in New York. Bennett moest zeven concerten per dag geven (vanaf 10.30 uur 's morgens) om al zijn fans in de gelegenheid te stellen zijn concerten bij te wonen.

In 1952 trouwde Bennett met kunststudente en jazzliefhebster Patricia Beech, die hij een jaar eerder tijdens een nachtcluboptreden in Cleveland (Ohio) had ontmoet. Tijdens de huwelijksvoltrekking in Saint Patrick's Cathedral verzamelden zich buiten tweeduizend rouwende, in het zwart geklede vrouwelijke fans. Het paar kreeg twee zonen.

Verschillende belangrijke standards en veelgecoverde hits werden door Tony Bennett geïntroduceerd : The good life (Engelse versie), The Best Is Yet to Come, alsook filmsong The Shadow of Your Smile (won zowel een Grammy "Song of the Year" als een Academy Award), en I Left My Heart in San Francisco.

Na gouden successen in de jaren 50 en 60, verging het Bennett commercieel minder goed in de jaren 70 en 80. Hij werd geconfronteerd met contractuele, financiële en persoonlijke problemen.

Eind jaren zeventig ging het Bennett, behalve om geldproblemen, ook emotioneel zwaar, wegens de dood van zijn moeder. Hierdoor ging hij steeds meer drugs gebruiken. Dit drugsgebruik kostte hem bijna zijn leven, nadat hij na het nemen van een overdosis cocaïne flauwviel in zijn bad en bijna verdronk. Hij werd echter net op tijd gered door zijn toenmalige vrouw, die hem vond en naar het ziekenhuis bracht. Dankzij zijn zoon werd zijn carrière opnieuw opgepakt, werden de geldproblemen van Bennett opgelost en was hij gestopt met het gebruiken van drugs.

In deze minder succesvolle periode, wordt wel de samenwerking met de legendarische jazzpianist Bill Evans als een artistiek hoogtepunt beschouwd : The Tony Bennett/Bill Evans Album (1975) en Together Again (Bennett and Evans album) (1976). Enkel begeleid door piano, komt Bennett er tot de puurste vorm van zijn zangkunst en interpretaties.

Vanaf 1990 kwam er een comeback in zijn carrière, zijn albums wonnen opnieuw Grammy Awards, en in 1994 scoorde hij een nieuw publiek dankzij een MTV Unplugged-sessie – het livealbum werd bekroond door de Grammy Awards in 1995 als Album of the Year.

De zanger staat bekend als filantroop en is een begenadigd kunstschilder.

Al is Bennett een uitstekende crooner (intieme, zachte stijl van zingen), hij is ook bekend voor zijn krachtige stem, met zijn getrainde belcanto, noodzakelijk in het tijdperk voor de microfoon zijn intrede deed in concertzalen. Die vocale training maakt het mogelijk voor deze tachtiger om nog steeds krachtig te zingen.

In september 2011 bracht Bennett Duets II uit, een vervolg op zijn eerste duetalbum, ter ere van zijn 85ste verjaardag. Deze cd, met nummers met o.a. Amy Winehouse, Norah Jones en Michael Bublé, maakte Bennett de oudste nog levende artiest met een Billboard 200-nummer 1 positie. Dit record werd in september 2013 door de 96-jarige Fred Stobaugh verbroken. De eerste single werd Body and Soul, dit was een samenwerking met de zangeres Amy Winehouse, het zou de laatste opname zijn voor haar overlijden, dit duet won een Grammy Award. Voor de tweede single schakelde hij de hulp in van Lady Gaga: The Lady Is A Tramp. Het nummer kreeg van critici lovende kritieken. In 2014 ging hij opnieuw de samenwerking met deze popdiva aan wat het het jazzalbum Cheek to Cheek opleverde.[1]

Op 12 februari 2012 won hij zijn 15e en 16e Grammy's tijdens de 54e uitreiking van deze muziekprijzen. Op 8 februari 2015 won hij de Grammy voor "Best pop album vocal" voor zijn duetalbum Cheek to cheek samen met Lady Gaga. In december 2015 trad hij nog op tijdens "Sinatra 100 — An All-Star GRAMMY Concert" met een lied van en voor Frank Sinatra (ter ere van diens 100e "verjaardag").

Bennett was tevens goed bevriend met de Nederlandse cabaretier Toon Hermans.

• (en)  Tony Bennett in de Internet Movie Database
• Website als zanger
• Website als kunstschilder