Belcanto (zangstijl)
Belcanto (Italiaans voor "schone zang") is een zangstijl waarin de aandacht voor de klankkleur van de stem een bijzonder grote rol speelt. Vibrato is daarbij van relatief groot belang. De tekst van het gezongene staat daarbij op het tweede plan (uitspraak, interpretatie enzovoort).
Tegenwoordig wordt de term belcanto ook gebruikt voor een stijl (school) van instrumentale muziekinterpretatie met veel aandacht voor de toonvorming en klankschoonheid, zonder daarbij tekort te doen aan andere aspecten van het musiceren. Dit kan geleerd worden middels zangles.
Enkele componisten van het typerende belcanto-repertoire zijn:
Belcanto had zijn bloeitijd in de eerste helft van de 19e eeuw. De praktijk van het belcanto herleefde na de Tweede Wereldoorlog dankzij met name de sopranen Maria Callas en Joan Sutherland, die in staat waren om niet alleen aan de technische eisen van speciaal de coloraturen - melismatische versieringen - te voldoen, maar deze ook inhoud en diepgang te geven. Van deze vorm van ornamentiek, vaak aangezien voor onnodige opsmuk en misplaatste virtuositeit, maakten zij een wezenlijk muzikaal bestanddeel. Het succes dat zij behaalden in dit repertoire leidde tot hernieuwde belangstelling voor dit genre. De Nederlandse zangeres Cristina Deutekom bouwde een wereldcarrière op met dit repertoire.
Bekende zangers en prima donna's, vermaard om hun belcanto zijn of waren Alessandro Bonci, Giacomo Lauri-Volpi, Luisa Tetrazzini, Tito Schipa, Ferruccio Tagliavini, Rosa Ponselle, Maria Callas, Joan Sutherland, Marilyn Horne, Alfredo Kraus, Edita Gruberová, Luciano Pavarotti, Renato Bruson, Montserrat Caballé, Joseph Schmidt, Cecilia Bartoli, Mirella Freni, Richard Tauber, Frederica von Stade en Juan Diego Flórez.