Tirso Sprockel

Sprockel studeerde in Nederland. Zijn huis werd een onderduikadres voor Joden en geallieerde piloten. Hij werkte onder meer samen met twee medestudenten uit de Antillen: Boy Ecury en Delfincio Navarro. Het huis was een schakel op de vluchtroute via Spanje naar Engeland.

Sprockel zette zich na de oorlog als linguïst in voor de erkenning en bestudering van het Papiaments. Hij publiceerde vele boeken en is medeoprichter van het online woordenboek Papiamentu. Hij was getrouwd met Wilhelmina (Minette) G. M. Dudar (Tilburg, 11 augustus, 1913 - Curaçao, 20 juli 1997).

In 1953 was Sprockel mede-oprichter van de Federatie van Antilliaanse Jeugdzorg en heeft gedurende 35 jaar een bestuursfunctie bekleed. De federatie richtte zich op het buurthuiswerk en in het bijzonder op de padvinderij en verkennerij.[1] Hij zette zich ook samen met zijn nicht Aminta Da Costa Gomez-Sprockel in voor gehandicapte jongeren op Curaçao. Op Curaçao werd in 1986 een vormingscentrum voor verstandelijk gehandicapte jongeren naar hem genoemd: het Sentro pa Formashon Laboral "Tirso Sprockel".

Tijdens zijn leven ontving Sprockel de volgende onderscheidingen: ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw (1983), commandeur in de Orde van St. Silvester[2] (1988) en de zilveren Vlaamse Gaai (1963), de hoogste onderscheiding in de verkennerswereld. Tevens werd Sprockel benoemd tot Doctor honoris causa aan de Universiteit van de Nederlandse Antillen voor zijn inzet voor het Papiamentu.

• Tirso Sprockel - De groei en bloei van het Curaçaose onderwijs in de 20e eeuw, essay 1999

• Mede door Sprockel opgezette site over het Papiamentu