The Raspberries

Singer-songwriter Eric Carmen en Jim Bonfanti waren al eind jaren 60 als leden van de bands Cyrus Erie en The Choir plaatselijk bekende popmuzikanten. In 1970 formeerden ze The Raspberries. Wally Bryson en John Aleksic, beiden ook vroegere leden van The Choir, completeerden de eerste bezetting van de formatie, die in oktober van dat jaar hun live-debuut had. Met hun korte haren, de passende kostuums en een sound, die deed denken aan The Beatles, onderscheidden ze zich van de toentertijd plaatselijk dominerende hardrock-scene van Cleveland. Al na enkele optredens ontwikkelde de band zich tot een van de populairste live-acts van de streek. Na de productie van de eerste demo verliet Aleksic in maart 1971 de band en werd vervangen door Dave Smalley en Carmen ging basgitaar spelen.

Producent Jimmy Ienner werd opmerkzaam op de demotape, waardoor meerdere grote labels interesse toonden aan The Raspberries. Uiteindelijk tekende de band een contract bij Capitol Records en bracht in het voorjaar van 1972 het debuutalbum Raspberries uit, dat de Billboard 200 (#51) haalde. De voorgaande single Don't Want to Say Goodbey werd een kleine hit en plaatste zich in de Amerikaanse popcharts (#86). De uiteindelijke doorbraak kwam in mei van dat jaar met de navolgende single Go All the Way met van The Who geïnspireerd gitaarspel en harmonische zang in de stijl van The Beach Boys. Het nummer plaatste zich in de Amerikaanse charts (#5) en werd onderscheiden met goud. Voor begin van de productie van het nieuwe album ruilden Carmen en Smalley hun taken van gitaar en basgitaar.

In november 1972 verscheen het album Fresh, dat zich in de Billboard-charts plaatste (#36) met de hits I Wanna Be With You (#16) en Let's Pretend (#35). Ondanks het voortdurende succes ontstonden spanningen binnen de band, omdat Carmen in creatieve belangen domineerde en songwriter-bijdragen van Bryson en Smalley daardoor werden genegeerd. Derhalve klonk het album Side 3 (1973) agressiever dan zijn voorgangers en miste dit de top 100 van de albumcharts (#128), maar kreeg met Tonight (#69) en I'm a Rocker (#94) wel twee chartsingles. Na een geslaagd optreden in de Carnegie Hall verlieten Smalley en Bonfanti de band om de band Dynamite te formeren. Ter vervanging kwamen Scott McCarl en Michael McBride (ex Cyrus Erie).

Met het in september 1974 uitgebrachte album Starting Over verminderde het succes verder. De plaat kwam slechts als #143 in de charts en kreeg met Overnight Sensation (Hit Record) slechts een single, die de sprong in de Amerikaanse charts haalde. De aanhoudende ruzie tussen Carmen en Bryson leidde vervolgens ertoe, dat de band meermaals optrad als trio, wat in 1975 uiteindelijk leidde tot de ontbinding van The Raspberries. Carmen begon daarna een solo-carrière en maakte met McBride aan de drums zijn debuutalbum. Zijn grootste hits waren All By Myself (1975) en Hungry Eyes (1987). Bryson werd in 1976 vervolgens lid van de band Tattoo en wisselde in 1978 voor drie albums naar de powerpop-band Fotomaker.

In 1999 ontmoetten Smalley, Carmen, Bryson en Bonfanti elkaar weer, waardoor het gerucht de ronde deed over een reünie van The Raspberries. Enkele maanden later speelden drie van de vier leden bij de 80ste verjaardag van de rockjournaliste Jane Scott. Daarna bevestigde het Billboard-magazine een reünie-tournee, die echter niet plaatsvond, omdat Carmen zich verder wilde concentreren op zijn werk als solist. Bryson, Smalley en McCarl besloten in 2000 om als trio verder te gaan met The Raspberries. In 2004 kwam er uiteindelijk een reünie van dit trio met Eric Carmen. In deze bezetting gaf de band enkele concerten met als laatste in december 2007 voor 2000 fans in Cleveland. In 2009 speelde de band tijdens een VIP-concert in de Rock and Roll Hall of Fame.