The Marvelettes

De basis voor de Marvelettes werd gelegd toen Gladys Horton voor een talentenjacht op haar school een zanggroep vormde met Katherine Anderson, Georgia Dobbins die leadzangeres werd, Wyanetta Cowart en Georgeanna Tillman. Ze noemden zich aanvankelijk "The Casinyets", wat stond voor "Can't sing yet" (Kunnen nog niet zingen), maar al snel veranderden ze hun naam in "The Marvels". Ze deden mee met een nummer geschreven door Dobbins, "Come To Me". De artiesten die bij de eerste drie eindigden mochten auditie mochten doen bij Motown. The Marvels eindigden als vierde, maar hun lerares lukte het om hen ook auditie te laten doen bij Motown.

Eenmaal bij Motown deden ze auditie voor de twee songwriters Robert Bateman en Brian Holland, die later deel uit zou maken van het gerenommeerde songwriterstrio Holland-Dozier-Holland. De twee vonden de groep genoeg om mee te gaan werken, maar moesten van Motown baas Berry Gordy de meiden eerst een tweede auditie laten doen met origineler materiaal. Georgia Dobbins kende een songwriter die nog materiaal zou hebben en daarom besloten de meiden bij Dobbins thuis af te spreken en daar een nummer van de songwriter, William Garrett, uit te kiezen. Terwijl Dobbins een nummer uitzocht kwam Horton bij haar staan. Toen Horton een nummer zag, genaamd Please Mr. Postman, vond ze dat de groep dat nummer bij de auditie moest doen. De meiden vonden dit goed, maar Dobbins wilde wel de tekst en melodie veranderen. Dit mocht van songwriter Garrett, als hij ook deel van de auteursrechten kreeg. Dobbins veranderde vrijwel alles behalve de titel van het nummer.

Toen de meiden auditie gingen doen bij Motown, kwam Dobbins met het nieuws dat ze moest stoppen met de groep om te kunnen zorgen voor haar moeder. Hierdoor moesten The Marvels een nieuw lid zoeken. Die vonden ze in de persoon van Wanda Young. Dobbins vond dat Horton de nieuwe lead moest worden. Alhoewel ze hier eerst tegen protesteerde, besloot Horton het toch maar te worden. Toen de dames auditie deden, was de staf zo enthousiast dat deze het nummer meteen op wilde nemen. De naam van de groep werd toen door Berry Gordy veranderd in "The Marvelettes". Terwijl de dames zich voorbereidden op de opnames, kwamen twee leden van een andere Motowngroep, The Supremes, langs. Dit waren Mary Wilson en Florence Ballard. Ballard vertelde Horton dat ze haar mooi vond zingen, maar dat ze er iets meer soul in moest leggen. Terwijl de meiden doorgingen met oefenen, ontstond er direct een vriendschap tussen Horton en Ballard. Toen na de opnames Diana Ross echter langskwam, bleek meteen dat niet elke Supreme en elke Marvelette vriendinnen konden worden. Ross was boos en vond dat The Marvelettes de plek van The Supremes in wilden nemen, terwijl die groep de eerste meidengroep van Motown was.

Toen Please Mr. Postman uitgebracht werd leek het in eerste instantie geen succes te worden. Het nummer kwam de poplijst binnen op #79 en viel de week daarna zelfs terug naar #81. Na de slechte start bleef het nummer echter klimmen. Na 14 weken kwam het nummer dan eindelijk op #1. Hierdoor was dit nummer niet alleen de eerste hit voor The Marvelettes en niet eens alleen hun eerste #1 hit, maar ook die van het hele bedrijf Motown. Het nummer haalde ook de #1 positie op de R&B lijst. Doordat Please Mr. Postman zo'n grote hit was geworden, het werd later gecoverd door The Beatles, probeerde Motown met een soortgelijk nummer een nieuwe hit te scoren. De bedoeling was dat dit met "Twistin' Postman", een bluesy nummer, gebeurde. Dit nummer slaagde echter niet en haalde het maar tot #34 op de poplijst. Desondanks kregen The Marvelettes toch grote aantallen fans. Die werden alleen maar groter nadat de groep nog twee grote hits, in de vorm van "Playboy" en "Beechwood 4-578", kreeg. Na deze hits mocht de groep ook albums opnemen.

Na hun snelle succes wilden The Marvelettes doorgaan met hits op te nemen. Hun populariteit nam echter af, omdat ze een tijd geen top 40 hits meer hadden. De groep had het ongeluk dat ze net in een dal zaten toen Motown internationaal groot begon te worden. Hierdoor verschoof de aandacht van The Marvelettes naar Martha & The Vandellas, een andere Motowngroep, en later naar The Supremes. Toen in 1964 ook nog The British Invasion, een periode dat veel Britse bands succes in Amerika hadden, in de VS plaatsvond werd het voor The Marvelettes erg moeilijk om nog hits te scoren. Toen Lamont Dozier bij Gladys Horton aankwam met het nummer "Where Did Our Love Go", wilde Horton dit niet gaan zingen, omdat ze het nummer niet bij de groep vond passen. Een ander nummer daarentegen, "Too Many Fish In The Sea" zag ze wel zitten, omdat ze dit een origineel nummer vond. Zo namen The Marvelettes Too Many Fish In The Sea op en ging Where Did Our Love Go naar The Supremes. Toen Horton hierachter kwam was ze echter ook niet blij, omdat het nummer nu lead werd gezongen door de door haar gehate Diana Ross. Toen Ross op haar plaats erachter kwam dat ze de afwijzingen van The Marvelettes moest zingen was zij weer boos. Zo verslechterde de relatie nog meer tussen Horton en Ross. Het afwijzen van Where Did Our Love Go bleek echter de grootste fout uit de carrière van The Marvelettes te zijn. Het nummer bleek een #1 hit te worden, terwijl het nummer waar zij voor hadden gekozen, Too Many Fish In The Sea, bleef haken op #25.

Twee jaar hiervoor had een van de oprichters de groep al verlaten. Wyanetta Cowart besloot in 1962 te stoppen met de groep vanwege depressies. In 1965 verliet nog een van de oprichters de groep. Georgeanna moest stoppen vanwege ziekte. Hierdoor bleef de groep als trio over. In 1980 overleed zij aan sikkelcelanemie, waar mede-Motownlid Paul Williams ook aan leed.

Na het kleine succes van Too Many Fish In The Sea had de groep ging het weer niet zo goed met de groep. Om hun hoofd boven water te houden brachten ze een live-album en een "greatest hits" album uit. Alhoewel dit laatste album en de opvolger hiervan, "The Marvelettes" genaamd, redelijk succesvol waren, waren ook de singles hier van niet erg succesvol.

Smokey Robinson, een andere songwriter binnen Motown en leadzanger van The Miracles, was onder de indruk van het talent van The Marvelettes. Hij vond vooral de stem van Wanda Young erg mooi. Hij besloot nummers te gaan schrijven voor de groep en wist dat als hij een nummer zo schreef dat het bij de stem van Young paste, dat het een hit zou worden. Toen hij het nummer "Don't Mess With Bill" had geschreven, liet hij het opnemen met Wanda Young als lead. Dit bleek een grote hit te worden met een #7 positie op de poplijst en #3 op de R&B lijst. Door het succes hiervan kreeg Young nu steeds meer de lead partijen in plaats van Horton. Na het succes van Don't Mess With Bill had de groep nog meer hits met nummers als "The Hunter Gets Captured By The Game" en "My Baby Must Be A Magician". Ondanks het succes voelden The Marvelettes zich toch niet geliefd bij Motown, niet in de laatste plaats bij Berry Gordy. Dit liet de baas van Motown ook niet echt blijken. Hij had tijdens een wedstrijdje poker een keer de naam van de groep verspild. In 1968 besloot Horton de groep te verlaten om te kunnen gaan trouwen. Ze werd vervangen door Ann Bogan, die ook lead ging zingen. Tegen die tijd namen de hits echter weer af voor de groep. In 1969 besloot de groep ermee te gaan stoppen. Een jaar later kwam er opvallend genoeg een nieuwe plaat uit, "The Return Of The Marvelettes". Op de cover van deze plaat is een foto drie vrouwen die op paarden rijden. Duidelijk te herkennen is het gezicht van Wanda Young, maar die van de andere twee leden zijn moeilijk te zien. Later bleek dat dit ook geen Marvelettes waren, maar leden van "The Delicates", die later "The Undisputed Truth" zou gaan heten. Wanda Young was ook de enige Marvelette die zong op dit album. De achtergrondvocalen werden gezongen door The Andantes. Dit album en de singles erop bleken echter ook geen succes te zijn en toen besloten The Marvelettes officieel te stoppen.