The Five Pennies

De film is losjes gebaseerd op het levensverhaal van Ernest Loring "Red" Nichols (1905-1965). Nichols was een fenomeen op de kornet en in de jaren twintig van de twintigste eeuw maakte hij naam als jazzmusicus en -componist. Nichols was een van de groten in de dixielandmuziek en maakte tussen 1926-1932 verschillende opnames voor het Brunswick-label. De scenaristen hebben het leven van Nichols als uitgangspunt genomen, maar zich grote vrijheden veroorloofd om het nodige drama in te brengen. Anders dan in de film hoefde Nichols niet te sappelen bij de radio. Hij trad al snel op met een dixielandorkest: The Syncopating Seven, en later met het Johnny Carson Orchestra. In 1926 richtte hij 'Red Nichols and His Five Pennies' op. Niet, zoals in de film wordt gesuggereerd, met zijn vrouw, maar met Miff Mole. In The Five Pennies werkte hij onder andere samen met Jimmy Dorsey, Benny Goodman, Glenn Miller en Gene Krupa. Ze hadden onder andere een hit met hun versie van "Ida, Sweet as Apple Cider". De film doet het voorkomen alsof de carrière van Nichols tot stilstand kwam nadat zijn dochter Dorothy polio opliep. Maar in werkelijkheid kwam de carrière van Nichols tot stilstand toen dixieland rond 1932 werd verdrongen werd door de swing. Nichols hield niet van deze stijl en kreeg steeds meer kritiek op zijn spel, dat als te 'academisch' werd beschouwd. Nichols verdween naar de achtergrond en speelde in showbands en theaterorkesten en was de dirigent van het orkest van Bob Hope. Eigenlijk wat in het begin van de film te zien is. Het was ook niet waar dat Nichols van New York naar Los Angeles verhuisde vanwege zijn dochters polio. De reden was dat hij daar meer werk vond in de amusementsindustrie. Pas toen, midden jaren dertig, huwde hij met danseres Willa Stutsman, met wie hij een dochter kreeg. Hij trouwde dus niet met een zangeres en werkte niet samen met zijn vrouw in een orkest. Wel kreeg zijn dochter in 1942 polio. Net als in de film verliet Nichols de muziek om op een scheepswerf te gaan werken. Maar het was niet zijn dochter die hem uit de vergetelheid haalde. Na de oorlog richtte Nichols zelf The Five Pennies weer op en ging spelen in allerlei kleine jazzclubs. Al snel was Nichols weer populair en maakte tournees in de Verenigde Staten en Europa. In 1965 overleed hij aan een hartaanval.

Hoewel Danny Kaye maandenlang oefende om de kornet overtuigend te kunnen bespelen is hij in de film niet te horen. De echte Red Nichols speelde alle partijen. Zijn Five Pennies zijn echter niet te horen, de muziek komt van sessiemuzikanten. Kaye hield van improviseren en zeker tijdens repetities kon hij zich vaak niet inhouden. Tijdens de repetities van een dansscène danste Kaye een zeer overdreven tango met danseres Lizanne Truex. De regisseur was erg ingenomen met deze improvisatie en voegde het gelijk toe aan de film.

In de film zijn de volgende liedjes te horen:

• "Five Pennies" (Danny Kaye)
• "After You've gone" (Louis Armstrong)
• "Bill Bailey, Won't You Please Come Hone (Louis Armstrong en Danny Kaye)
• "Good Night - Sleep Tight" (Barbara Bell Geddes)
• "Lullaby in Ragtime" (Danny Kaye en Louis Armstrong)
• "Five Pennies Saints" (Danny Kaye en Louis Armstrong)
• "Just the Blues" (Louis Armstrong)
• "Carnival of Venice" (Danny Kaye)
• "The Music goes round and around" (Danny Kaye/Susan Gordon)
• "Jingle Bells" (Danny Kaye)

The Five Pennies was de naam van de band van Red Nichols. Five Pennies is een verwijzing naar de achternaam van Nichols. In de Verenigde Staten is een 'nickel' vijf cent waard. In een 'nickel' gaan vijf 'pennies' (centen).