The Chiffons

De groep werd opgericht in 1960 door drie klasgenoten, die samen de James Monroe High School in het stadsdeel The Bronx in New York bezochten. De destijds 14-jarige Judy Craig zong de leadstem, met haar samen vormden de destijds 13-jarige Patricia Bennett en Barbara Lee de groep. Door toeval maakten ze kennis met Ronnie Mack, die een platencontract bemiddelde bij Big Deal Records. Ze namen vervolgens een coverversie op van het nummer Tonight's the Night van The Shirelles. In september 1960 belandden beide singles in de popcharts, de versie van The Chiffons bereikte desondanks enkel de 76e plaats. Verdere singles verschenen op het Big Deal Records-label niet meer. De groep moest twee jaar op haar volgende platenpublicatie wachten. Tijdens deze periode werkten ze als backgroundgroep bij plaatopnamen. In 1962 publiceerde de groep een single bij Wildcat Records en een verdere single bij Rprs Records, echter zonder succes.

In de herfst van 1962 probeerde Ronnie Mack zijn lied He's so Fine onder te brengen bij de nieuw opgerichte productiefirma Bright Tunes, die was opgericht door de leden van de groep The Tokens. Het nummer sloeg aan en Mack moest een geschikte groep vinden voor de plaatopname. Hij completeerde The Chiffons met een vierde zangeres, Sylvia Peterson. In december 1962 verscheen de single met als B-kant Oh My Lover. In februari 1963 bereikten ze met het nummer He's so Fine de toppositie van de US-popcharts. De single bleef vier weken op nummer 1 en bezette eveneens vier weken de toppositie in de R&B-charts. George Harrison kreeg later het verwijt, deze song te hebben gekopieerd in zijn single My Sweet Lord, waardoor hij na een rechtszaak tweederde van zijn verdiensten aan de erven van de oorspronkelijke songwriter Ronnie Mack moest afdragen. Harrisons werk telt tegenwoordig als het beroemdste ongewilde plagiaat in de muziekgeschiedenis.

Terwijl de daaropvolgende single Lucky Me een volledige flop werd, kwamen ze met One Fine Day (5e plaats) opnieuw in de top 40. De titel, een compositie van Carole King en Gerry Goffin, werd eveneens door de Tokens geproduceerd. De single kwam in de R&B-charts tot de 6e plaats en in Groot-Brittannië op de 29e plaats.

Gelijktijdig publiceerden The Chiffons op Rust Records, een sublabel van Laurie Records, platen onder de groepsnaam The Four Pennies. Hun singles My Block en When the Boy's Happy (The Girl's Happy Too), bereikten slechts een lage klassering in de popcharts.

In de loop van 1963 traden The Chiffons op in de fameuze tv-shows van de toenmalige tijd: American Bandstand, Shindig en Hullabaloo. In de herfst en winter van 1963 hadden The Chiffons met A Love so Fine en I have a Boyfriend nog eens twee kortstondige top 40-hits. Het nummer I Have a Boyfriend werd door Jeff Barry, Ellie Greenwich en The Tokens gecomponeerd en door The Tokens geproduceerd.

In het stadium van de Britse invasie van 1964 en 1965 hadden The Chiffons nog enkele kleinere hits met Sailor Boy en Nobody Knows What's Goin' On (In My Mind But Me). In de zomer van 1966 hadden ze met Sweet Talkin' Guy hun laatste top 10-hit. Weliswaar kwamen in de loop van 1966 nog twee verdere singles, Out Of This World en Stop, Look and Listen, op lagere chartposities, maar de succesvolle tijden waren verleden tijd. Weliswaar verschenen tot 1969 vier verdere singles bij Laurie Records, maar die vielen buiten de boot, net als de single Secret Love (1969) bij BTP Records en So Much In Love (1970) bij het label Buddah Records. Een comeback-poging in het midden van de jaren 70 werd na twee succesloze single-publicaties bij het Laurie-label gestaakt.