Syndroom van De Quervain

	Syndroom van De Quervain
	test van Finkelstein voor het syndroom van De Quervain
	Synoniemen
Latijn	tendovaginitis stenosans[1][2]; tendovaginitis obliterans[2]
Nederlands	quervainsyndroom[3]; quervaintendinitis[3]; quervaintendovaginitis[3]; quervainpeesschedeontsteking; ziekte van De Quervain[2]
	Coderingen
ICD-10	M65.4
ICD-9	727.04
eMedicine	pmr/36
Portaal	Geneeskunde

Het syndroom van De Quervain[3] is een ontsteking van een tweetal duimpezen (de m. abductor pollicis longus en m. extensor pollicis brevis).

Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.
Raadpleeg bij gezondheidsklachten een arts.

Deze pezen vormen samen met de pees van de m. extensor pollicis longus de tabatière anatomique (anatomische snuifdoos). De twee betrokken pezen lopen door een peesschede, die vernauwd kan zijn waardoor inklemming en irritatie ontstaat.

Diagnose

De test van Finkelstein kan worden gebruikt om de diagnose te stellen. Hierbij wordt een vuist gemaakt met de duim in de vuist (duimnagel zo ver mogelijk naar de pink), vervolgens wordt de vuist naar ulnair gedevieerd. Deze test lokt de specifieke pijn uit en is bij gezonde personen (vrijwel) pijnloos. Abductie en extensie van de duim zijn pijnlijk gevoelig en er kan sprake zijn van krachtsverlies van de betrokken spieren.

Behandeling

Behandeling is in eerste instantie symptomatisch in de vorm van pijnstilling. Pas bij onvoldoende effect kunnen ontstekingsremmende injecties, of, bij zeer hinderlijke klachten, chirurgische vrijmaking van de pezen worden overwogen. Ouderwetse behandelmethodes zijn: (onder meer) spalken, ingipsen. In de eerste plaats is rust aangewezen, maar geen 100% immobilisatie.

Het is zeer belangrijk een juiste diagnose te stellen: als weerstandstesten of de test van Finkelstein negatief zijn is er eigenlijk absoluut geen sprake van een syndroom van De Quervain. Manuele mobilisatie of manipulatie van de betrokken gewrichten, zachte tracties zijn evenzeer aangewezen. Oefentherapie voor selectieve training van de specifieke aangedane spieren moet eveneens zeer progressief gebeuren. Een adequate therapie geeft vrijwel altijd een prima prognose en dito resultaat.

Zie ook

CANS

Literatuurverwijzingen

Beijer, T. & Apeldoorn, C.G.L. (1996). Woordenboek van medische eponiemen. Houten/Diegem: Bohn Stafleu Van Loghum.
Jochems, A.A.F. & Joosten, F.W.M.G. (2003). Coëlho Zakwoordenboek der geneeskunde (27ste druk). Doetinchem: ElsevierGezondheidszorg.
Everdingen, J.J.E. van, Eerenbeemt, A.M.M. van den (2012). Pinkhof Geneeskundig woordenboek (12de druk). Houten: Bohn Stafleu Van Loghum.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[Beijer1996-1] Beijer, T. & Apeldoorn, C.G.L. (1996). Woordenboek van medische eponiemen. Houten/Diegem: Bohn Stafleu Van Loghum.

[Coëlho2003-2] Jochems, A.A.F. & Joosten, F.W.M.G. (2003). Coëlho Zakwoordenboek der geneeskunde (27ste druk). Doetinchem: ElsevierGezondheidszorg.

[Pinkhof2012-3] Everdingen, J.J.E. van, Eerenbeemt, A.M.M. van den (2012). Pinkhof Geneeskundig woordenboek (12de druk). Houten: Bohn Stafleu Van Loghum.