Symfonie nr. 4 (Beethoven)

Het werk werd opgedragen aan Graaf Franz von Oppersdorff, een familielid van Beethovens beschermheer: Prins Lichnowsky. De graaf ontmoette Beethoven toen hij onderweg was naar Lichnowsky’s zomerhuis waar die op dat moment logeerde. Von Oppersdorff luisterde naar Beethovens symfonie nr. 2 in D majeur, en die stond hem zo aan dat hij Beethoven een aanzienlijk bedrag aan geld aanbood om voor hem een nieuwe symfonie te componeren. De opdracht luidt: "de Silesische edelman graaf Franz von Oppersdorf".[1]

De symfonie is geschreven voor 1 fluit, 2 hobo’s, 2 klarinetten in bes, 2 fagotten, 2 hoorns in bes en in es, 2 trompetten in bes en in es, pauken en strijkers.

De symfonie heeft vier delen:

1. Adagio - Allegro vivace
2. Adagio
3. Allegro molto e vivace - Trio: allegro vivace - Un poco meno allegro
4. Allegro ma non troppo

en duurt ongeveer 33 minuten.

Hoewel alle negen symfonieën van Beethoven regelmatig worden uitgevoerd, wordt de Vierde minder vaak gespeeld. Robert Schumann omschrijft de symfonie nr. 4 als een "slanke Griekse maagd tussen twee Noorse goden", refererend aan de Derde en de Vijfde symfonieën, beide met een fenomenale reputatie.

• Analyse van de symfonie nr. 4 van Beethoven op de “All About Ludwig van Beethoven” website
• Partituur van de vierde symfonie.