Bruine gent

De lichaamslengte bedraagt 64 tot 74 cm en het gewicht 724 tot 1550 gram en een spanwijdte van 132 tot 150 cm. De rug en de kop zijn zeer donkerbruin tot bijna zwart gekleurd. Alleen het onderste deel van de borst en de buik zijn wit. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk.[2]

Deze vogels zijn uitstekend aangepast aan het jagen en duiken in zee, dankzij hun sigaarvormig lichaam. Ze bezitten onderhuidse luchtzakken om de schok van een stootduik te kunnen opvangen. Hun voedsel bestaat uit pijlinktvissen en vissen, vooral vliegende vissen, harders, ansjovis en soorten uit het geslacht Hemiramphus. Om deze vissen te verschalken, duiken ze van wel 30 meter hoogte neer en schieten naar grote diepte door.

Het vrouwtje legt 2 eieren, die lichtblauw van kleur zijn. Zowel het mannetje als het vrouwtje broeden de eieren uit. Vaak wisselen ze elkaar na 12 uur af. Na ongeveer 43 dagen komen de eieren uit. Het jong is nog niet zo mooi gekleurd als de ouders. Als ze 2 tot 3 jaar oud zijn krijgen ze de kleur van de ouders. Ze zijn pluizig en lichterbruin van kleur. Tot die tijd krijgen ze nog eten van de ouders. Vaak gebeurt dit om de 17 uur. In de winter gaat ze de zee op, om daar te overwinteren. Dit doen alleen de noordelijk levende bruine genten.

Ze broeden in grote kolonies op eilanden in de Caraïben en de Golf van Mexico. Buiten het broedseizoen leven ze binnen de tropen verspreid over grote gebieden van de Atlantische en Grote Oceaan.

De soort telt 4 ondersoorten:

• S. l. leucogaster: de Caribische en Atlantische eilanden.
• S. l. brewsteri: de westkust van de Verenigde Staten en westelijk Mexico.
• S. l. etesiaca: Pacifische kust van Midden-Amerika en Colombia.
• S. l. plotus: de Rode Zee via de Indische Oceaan tot de westelijke en centrale Grote Oceaan.

De bruine gent heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de wereldpopulatie werd in 1992 geschat op meer dan 200.000 individuen. De bruine gent gaat in aantal achteruit. Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze zeevogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Sula leucogaster op Wikimedia Commons.