Stelling 12H

De Duitse bezetter heeft op Vlieland drie steunpunten laten aanleggen: Stützpunkt 12H, 13H en 14H. Zo'n steunpunt omvatte bunkers uitgerust met zware wapens en barakken voor manschappen. Verder waren er munitieopslagplaatsen, waterbekkens, keukens, kantines en toiletten. Het geheel werd beveiligd door een stelsel van loopgraven met daaromheen een versperring van prikkeldraad en daarbuiten weer mijnenvelden. De steunpunten 13H en 14H zijn na de oorlog opgeruimd.

Van stelling 12H zijn de bouwwerken die van hout waren, de loopgraven die met graszoden waren aangelegd, het prikkeldraad en de mijnenvelden niet meer aanwezig, maar een geschutsopstelling en twee geschutsemplacementen, een grote en twee kleine woonbunkers, de keukenbunker, een onderaardse gang en betonnen loopgraven zijn nog intact onder het duinzand teruggevonden. Het is in het bestemmingsplan genoemd als een bijzondere cultuurhistorische waarde.[1]

Het informatiecentrum De Noordwester op Vlieland heeft het plan opgevat om het bunkerdorp uit te graven, te herstellen en in te richten als museum. Dit is onderdeel van een serie initiatieven om meer aandacht te geven aan de restanten van de Atlantikwall in het Waddengebied.[2]

• 
  Meest oostelijke deel
• 
  Centrale deel, vanaf zeezijde
• 
  Centrale deel, vanaf de oostkant
• 
  Meest westelijke deel