Staten van Zeeland
De Staten van Zeeland vormden van de zestiende tot en met de achttiende eeuw het hoogste bestuursorgaan van het gewest Zeeland.
Tijdens de regeerperiode van Karel V bestonden de Staten van Zeeland uit drie standen:
1. de geestelijkheid: de prelaat (de abt van de Onze Lieve Vrouwe Abdij in Middelburg),
2. de adel, in de vorm van de belangrijkste edelen van Zeeland (de Ridderschap), en
3. de burgerij, waarin de vertegenwoordigers van de zes grootste steden (pensionarissen genoemd) zitting namen.
Tijdens de Opstand wijzigde de samenstelling van de Staten van Zeeland. De eerste stand verdween geheel vanwege de katholieke achtergrond, de tweede stand werd uitgedund, waarbij alleen edelen zitting hadden in de Ridderschap die sympathie hadden voor de Opstand. De derde stand bestond aanvankelijk uit de steden Middelburg, Zierikzee, Goes, Reimerswaal en Tholen. Het verdwijnen van Reimerswaal en het niet meer verschijnen in de vergaderingen van de Staten na 1578 wordt vaak verweten aan het langzaam onderlopen van deze stad. Het "langzaam onderlopen" van de katholiek gebleven stad was echter te danken aan de koningsgezinde opstelling tijdens de Tachtigjarige Oorlog. De Watergeuzen veroverden de stad in 1573 en brandden Reimerswaal volledig plat. De derde stand werd uitgebreid met de steden Vlissingen en Veere.
Beslissingen werden bij meerderheid van stemmen genomen. In de vergaderingen van de Staten-Generaal van de Nederlanden werd zij vertegenwoordigd door de uit hun midden verkozen raadpensionaris van Zeeland.
Het dagelijks bestuur werd uit hun midden gevormd en heette Gecommitteerde Raden. Deze vormden vanaf 1578, samen met drie vertegenwoordigers van andere gewesten, tevens het Zeeuwse Admiraliteitscollege, dat het bestuur had over de Admiraliteit van Zeeland.
Samen met de staten van de andere gewesten benoemden de Staten van Zeeland de leden van de Staten-Generaal van de Nederlanden.