Stanley Bate

Bate was een natuurtalent. Alvorens hij een echte muzikale opleiding kreeg had hij voor plaatselijke gezelschappen in Plymouth al twee opera’s gecomponeerd. Hij werd daarbij geholpen door een plaatselijk componist Howard C Lake. Hij bespeelde al op jonge leeftijd het plaatselijk kerkorgel. In 1932 begon zijn studie aan het Royal College of Music, alwaar hij onderricht zou krijgen van Ralph Vaughan Williams (compositie) en Gordon Jacob (orkestratie) en Arthur Benjamin (piano). Gedurende het seizoen 1936-1937 kreeg hij onderricht in Parijs van Nadia Boulanger en in Berlijn van Paul Hindemith aan de voorloper van Universiteit van de Kunsten. Al gedurende zijn studies schreef Bate meerdere werken. In november 1938 huwde hij medestudent Peggy Glanville Hicks en zij trokken de wereld in. Het huwelijk werd geplaagd door Bates drankzucht en uitingen van homoseksualiteit. Dat hij toch met haar trouwde werd toegeschreven aan haar mannelijke uiterlijk. Zij bezochten de Verenigde Staten en Australië. haar familie moest niets van Bate hebben. Zij werden verrast door de Tweede Wereldoorlog en moesten die tijd doorbrengen in de VS. Aldaar verbleef ook Thomas Beecham, die enige werken van hem op het podium bracht, waaronder het tweede pianoconcert in Carnegie Hall. Ook Bruno Walter heeft werk van hem gedirigeerd. In 1945 verbleef het paar enige tijd in Brazilië en ontmoette daar Heitor Villa Lobos. Vervolgens werd het weer New York City. Het huwelijk sneuvelde in 1948 en Bate huwde het jaar daarop de Braziliaanse Margarida Guedes Nogulera. Dat nieuwe paar verhuisde in 1949 naar Londen en bleef daar wonen. Gewend aan uitvoeringen door klasse-dirigenten, kon Bate in Londen muzikaal niet goed aarden. Hij was te lang weggeweest. Zijn muziek werd wel door het publiek gewaardeerd, maar van een eche doorbraak kwam het niet. Hij stierf op 47-jarige leeftijd. De oorzaak van overlijden was niet vast te stellen. Hij zou overleden zijn door uitputting, anderen houden het op alcoholverslaving en/of drugs, ook zelfdoding werd genoemd.

Zijn tweede vrouw regelde de begrafenis en vertrok met alle papieren naar haar thuisland. In de late jaren 90 kwam een aantal manuscripten terug naar Engeland als donatie aan het Royal College of Music.

Zijn werken verschenen zelden op geluidsdragers. Pas in het begin van de 21e eeuw verzorgde Dutton een aantal opnamen.

• (en) Biografie door Michael Barlow en Robert Barnett op de internetpagina van "MusicWeb"
• (en) Biografie op de internetpagina van de "John Simon Guggenheim Memorial Foundation" (gearchiveerd)
• (en) Biografie door David C.F. Wright