So Lonely

Zanger en schrijver van het nummer Sting vertelde in 2000 over "So Lonely": "Mensen die er zomaar drie akkoorden uitgooien interesseerden ons muzikaal gezien niet echt. Reggae was geaccepteerd in de punk en muzikaal gezien meer geavanceerd, en wij konden het spelen, dus wij gingen die kant op. Laten we eerlijk zijn, "So Lonely" was ongegeneerd gestolen van "No Woman, No Cry" van Bob Marley & The Wailers. Hetzelfde refrein. Wat wij bedachten was dit ding waarmee we heen en weer gingen tussen thrash punk en reggae. Dat was het kleine plaatsje dat wij creëerden voor onszelf."

Sting gebruikte de tekst van zijn eerdere nummer "Fool in Love", dat hij schreef in zijn vroege band Last Exit, voor "So Lonely". Deze tekst, die gaat over iemand die eenzaam is nadat zijn hart is gebroken, werden door het publiek oorspronkelijk als ironisch gezien, maar Sting vertelde dat dit niet zo was: "Nee, er is geen ironie op welke manier dan ook. Vanaf de buitenkant is het misschien een beetje vreemd dat je omgeven bent door alle aandacht maar je alsnog zo alleen voelt... maar zo is het wel voor mij. En dan is een half uur later ineens de aandacht verdwenen. Je bent zo geïsoleerd..."

"So Lonely" was na "Roxanne" en "Can't Stand Losing You" de derde en laatste single van Outlandos d'Amour, maar wist in eerste instantie alleen de Nederlandse hitlijsten te bereiken; het piekte op de 26^e plaats in de Nationale Hitparade, terwijl in de Nederlandse Top 40 plaats 31 werd bereikt. Bij een heruitgave in het Verenigd Koninkrijk in februari 1980 bereikte het echter de zesde plaats in dit land, terwijl in Ierland de zevende plaats werd bereikt. Opvallend genoeg volgden de andere singles van Outlandos d'Amour hetzelfde patroon; zo kwam "Roxanne" in het Verenigd Koninkrijk na een heruitgave op de twaalfde plaats terecht, terwijl "Can't Stand Losing You" de tweede plaats behaalde bij een heruitgave.

In de videoclip voor "So Lonely" zijn de leden van The Police te zien terwijl zij rondlopen in de straten van Hongkong en in de metro's van Tokio in 1980. Zij playbacken het nummer door walkie-talkies en Stewart Copeland speelt de drums op willekeurige objecten, waaronder bussen en dingen die verkocht worden. De B-kant van de single, "No Time This Time", verscheen oorspronkelijk niet op een album, maar stond later wel op het tweede album Reggatta de Blanc om deze te verlengen.