Slag om Quebec

De oorlog in Amerika (bekend als de Franse en Indiaanse Oorlog) was een verlengstuk van de Zevenjarige Oorlog (1756 - 1763). Deze oorlog was begonnen met een aantal nederlagen voor het Engelse leger. In 1758 begonnen William Pitt en Lord Ligonier zich toe te leggen op de verovering van Canada. Zij kwamen tot de conclusie dat Franse koloniale bolwerken steeds weer op een inefficiënte wijze aangevallen werden; in plaats van over land vanuit het oosten of het zuiden te komen, werd er geopteerd voor een amfibische aanval vanuit het noorden via de Saint Lawrencerivier. Hiervoor moest eerst Louisbourg, dat met ongeveer 400 kanonnen de toegang tot de rivier blokkeerde, ingenomen worden. In juli 1758 schoot van Louisbourg niets dan puin over en de weg was vrij. Het jaar hierop voer een colonne van zwaarbeladen schepen richting Nova Scotia. Het beleg van Quebec zou snel van start gaan.

Na dit succes waren de Engelse generaals vol vertrouwen over de afloop van deze expeditie. Dit vertrouwen werd op 26 juni 1759 ernstig onder druk gezet wanneer ze aankwamen bij de vesting Quebec. De stad lag zo'n 80 meter boven hen. De rotswanden waren steil en kaal, wat weinig of geen dekking bood. Wat het allemaal nog wat erger maakte was dat het Franse leger de Engelsen overtrof in aantal (bijna het dubbele aantal soldaten). Het enige waar de Engelsen zich aan konden optrekken was dat hun soldaten superieur waren aan de Franse troepen die vooral uit kolonialen bestonden.

Beide bevelhebbers waren vastbesloten deze confrontatie in hun voordeel te beslechten. Het zag er evenwel niet goed uit voor Wolfe; de belegering bleef aanhouden gedurende twee maanden. Deze maanden kwamen samen met typische zomerse ongemakken als zwermen vliegen, heet weer en ziektes (waaronder dysenterie). Ook verveling, gebrek aan discipline en voedselschaarste eisten hun tol. Eind augustus besefte Wolfe dat hij nog steeds even ver stond als bij zijn aankomst. Ook de Fransen begonnen op hun tandvlees te zitten door de wekenlange belegering met lange wachtdiensten.

Beide bevelhebbers bedachten tal van ondernemingen en aanvallen maar deze bleven alle zonder succes en dit ging ten koste van veel manschappen.

Uiteindelijk vonden de Engelsen een pad dat langs de rotsen omhoog leidde. Op 13 september werd de definitieve aanval ingezet. De vaartuigen voeren te ver maar hierdoor hadden ze nog een betere plaats gevonden. De vooruitgeschoven uitkijkpost, onder commando van Chambon de Vergor, was snel in Engelse handen. Toen de dag aanbrak, waren reeds 4441 Engelse soldaten tot boven geklommen. De Franse tegenaanval had rampzalige gevolgen: ze moesten over 500 meter open terrein oprukken, niet exact wetende waar de Engelsen zich schuilhielden. Ze vuurden pas toen ze op 150 meter genaderd waren en rukten verder op. De Engelsen bleven geduldig in positie zitten en toen het bevel tot vuren werd gegeven, waren de Fransen op minder dan 50 meter genaderd. Toen Wolfe uiteindelijk het bevel gaf tot een bajonetaanval, was de slag zeer snel beslist. De Engelsen telden 60 doden en 611 gewonden. De Fransen telden 644 doden. Ook de beide bevelhebbers kwamen om.

De zege werd met de grootste moeite vastgehouden. Het garnizoen werd bijna volledig vernietigd door de verdere vijandelijkheden die zouden volgen. De stad zou zich een aantal dagen later formeel opgeven.