Slag bij Carrhae

Twintig jaar na zijn enorme militaire succes tegen de slavenopstand van Spartacus, snakte Marcus Licinius Crassus naar een nieuwe overwinning om zijn populariteit bij het volk te vergroten. Hij was lid van het geheime triumviraat samen met Gaius Julius Caesar en Gnaeus Pompeius Magnus. Het grootste rijk in die tijd in het Oosten was het Parthische rijk, gegroeid uit het oude Perzische rijk. Niettegenstaande de Romeinen met de Parthen een vredesverdrag hadden gesloten, besloot Crassus dat hij het beste een grote overwinning kon behalen tegen een volk dat in de uithoek van het Romeinse Rijk leefde en waarover allerlei mythische geruchten de ronde deden.

Crassus rukte op tegen de Parthen. De Parthen, die zwaar in de minderheid waren, bestookten voortdurend de Romeinen met behulp van hun ruiterboogschutters.

Crassus besloot om een kamp op te slaan en te wachten. De Parthische boogschutters kregen echter steeds nieuwe pijlen aangevoerd vanuit het binnenland. Omdat de pijlenregens hun tol eisten, besloot Crassus uit het kamp te trekken. Hij zond zijn cavalerie vooruit, maar die werden in de val gelokt en moeiteloos verslagen door de katafrakten van de Parthen.

De ruiterboogschutters konden nu ongehinderd de slagorde van de Romeinse infanterie bestoken. Crassus voerde een aanval uit op de Parthische cavalerie, maar dezen veinsden een terugtrekking, draaiden zich om en schoten achterwaarts van hun paarden (het Parthische schot). Nu stelde de infanterie zich op in een testudo, de schildpadformatie, om zich te beschermen tegen de Parthische pijlen. De katafrakten, die terugkwamen van de hinderlaag, stormden echter in op de testudo's. Deze formatie leende zich niet tot close-combat gevechten en de Romeinen werden afgemaakt.

Door de dood van Crassus stond de weg open voor Pompeius en Caesar om meer macht te vergaren. Later vochten zij zelf om de alleenheerschappij.