Sint-Adalbertkerk (Aken)

Adalbert stierf in 997 en werd in 999 heilig verklaard. Keizer Otto III, bevriend met Adalbert, bracht onder meer ook enkele relikwieën van deze heilige naar Aken en stichtte daar een kerk, na de Dom van Aken de oudste kerk van deze stad. Deze moest goed zichtbaar zijn en werd daarom op een rots gebouwd welke uit Condroz-zandsteen bestond welke in het Boven-Devoon werd afgezet. Het was een driebeukige basilicale kerk waaronder zich een crypte bevond, waarin voor de parochie de missen werden opgedragen.

Het kapittel van deze kerk verkreeg vele bezittingen: Olne, Soiron en Lendersdorf in 1005, een deel van Mook in 1018, een deel van Vaals in 1041, Baesweiler in 1130 en Eilendorf in 1238.

Toen einde 13e eeuw de eerste stadsmuur van Aken gereed kwam, kwam de kerk in het gebied van de Rijksstad Aken te liggen. Begin 14e eeuw werden in de omgeving van de kerk ook de Adalbertpoort en de Adalbarttoren gebouwd.

Nadat in 1794 de Fransen in Aken binnentrokken werd de Vrije Rijksstad opgeheven. De Adalbertkerk werd in 1802 een parochiekerk. De missen werden nu in de kerk opgedragen, en niet meer in de crypte. In 1875-1876 werd de kerk aanmerkelijk vergroot en tot een vijfbeukige kerk uitgebouwd.

Op 14 juli 1943 werd de kerk getroffen door brandbommen en brandde volledig uit. Na de bevrijding werd de kerk weer opgebouwd en kon in 1949 opnieuw in gebruik worden genomen. Ook daarna vonden nog restauraties en aanpassingen plaats.

De kerk heeft een schat aan kostbare relikwieën verworven, waarvan die van de heiligen Adalbert en Hermes genoemd kunnen worden. Ook een doorn uit de doornenkroon, een splinter van het Heilig Kruis, een stuk van de kribbe waarin het Jezuskind gelegen heeft, botten van de Heilige Christoffel en dergelijke behoren tot de collectie. Vele zijn gevat in kostbare reliekhouders.

Zie de categorie St. Adalbert, Aachen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.