Scott Brayton

Brayton reed tussen 1981 en 1995 148 wedstrijden uit het Champ Car kampioenschap. Hij eindigde twee keer in de top vijf van een race. Hij werd derde op de Milwaukee Mile in 1992 en vijfde op de Portland International Raceway in 1987. Hij stond veertien keer aan de start van de Indianapolis 500. Zijn beste resultaat in deze race was een zesde plaats in 1989, een resultaat dat hij herhaalde in 1993. Tijdens de Indy 500 van 1995 behaalde hij zijn eerste poleposition uit zijn carrière, maar werd uiteindelijk pas zeventiende in de race. Brayton maakte in 1996 de overstap naar het dan pas opgerichte Indy Racing League kampioenschap. Hij haalde de finish niet tijdens de eerste twee races van het seizoen. De derde race was de 80e Indianapolis 500 die voor het eerst op de kalender stond van de Indy Racing League en van de Champ Car kalender verdwenen was. Brayton won op 11 mei de poleposition voor het tweede jaar op rij. Tijdens vrije trainingen zes dagen later had zijn wagen een klapband en Brayton crashte met een snelheid van 370 km/h in de muur. Hij overleefde de klap niet. De poleposition werd overgenomen door zijn teamgenoot Tony Stewart, die zich op "pole day" op de tweede plaats had gekwalificeerd. Brayton werd 37 jaar.

Naar aanleiding van Braytons dood vaardigt de Indianapolis Motor Speedway vanaf 1997 jaarlijks een trofee uit aan de rijder die naar het voorbeeld van Brayton de attitude en sportieve ingesteldheid met zich meedraagt. Een rijder kon de prijs enkel één keer ontvangen. De prijs werd in 2009 voor de laatste keer uitgereikt.

Jaar	Winnaar
1997	John Paul Jr.
1998	Roberto Guerrero
1999	Eliseo Salazar
2000	Eddie Cheever
2001	Davey Hamilton
2002	Arie Luyendyk
2003	Buddy Lazier
2004	Helio Castroneves
2005	Kenny Bräck
2006	Sam Hornish Jr.
2007	Tony Kanaan
2008	Vitor Meira
2009	Sarah Fisher

• (en) Bio op cmgww.com