SS-Ehren- und Rangführer zur besonderen Verwendung

De speciale rang van SS-Ehrenführer werd voor het eerst op 15 maart 1932 aan Max Amann verleend, hij werd tot erehouder in SS-Gruppenführer benoemd. Op 15 december 1932 werd Rudolf Hess in de rang van een SS-Ehrenführer benoemd, zonder tot de SS te behoren. Hij werd door het Führerbefehl Nr. 10 (Neujahrsbefehl) met ingang van 1 januari 1933 in de de rang van een SS-Gruppenführer benoemd. Iets later werd hij door de "Verfügung des Führers" ertoe bevoegd het uniform van een SS-Obergruppenführer te dragen[3]. Ook andere titularissen hoefden geen ingeschreven lid van de SS en NSDAP te zijn. Bovendien waren de SS-Ehrenführers vrijgesteld van "SS-dienst", maar ze hadden tegenover anderen SS-leden ook geen gezag (Befehlsgewalt)[4][5]. De enige verplichting van de Ehrenführer was, dat hij bij bijzonderen evenementen het SS-uniform moest dragen en verder de SS financieel moest ondersteunen via de Freundeskreis Reichsführer SS[1].

Tot SS-Ehrenführer werden personen benoemd, die in de militaire hiërarchie als SS-Standartenführer en SS-Obergruppenführer ingedeeld werden. Deze eretitel werd ook aan oud- en of verdienstelijke SS-mannen (zogenaamde "Alter Kämpfer") verleend. De SS-Ehrenführer werd meestal hoog in de bestuurlijke diensten ingezet, en die ook in het begin een SS-Oberabschnitt, SS-Abschnitt of een SS-Standarte toegewezen kregen.

Na de instelling van het "Ehren- und Rangführerschaft" (23 januari 1936) werd de SS-Ehrenführer officieel in de Allgemeine-SS opgenomen, waarna ze meestal als lid van een personeelsgroep ingezet werden in de Stab RFSS. Ook werden ze in een Stammabteilung ingedeeld. Met de instelling van de Ehren- und Rangführerschaft werd er in de SS een bijzondere uniformrecht ingevoerd, dat een persoon zoals Leo von Jena gerechtigd was de rangonderscheidingstekens en titel in de Allgemeine-SS bereikte rang ook in de bijvoorbeeld de Waffen-SS te voeren, ofschoon hij die rang in de regel nog niet bereikt had. De nieuwe Ehrenführer waren in de SS verplicht, na hun "Ehrendienststellung" binnen een week een "Aufnahme- und Verpflichtungsschein" in te dienen, die ze met het toegewezen SS-nummer tot officieel lid van de SS maakte. Wat de latere SS-Ehrenführer van de reguliere SS-Anwärter onderscheidde, was het feit dat ze niet raciaal grondig onderzocht werden[2]. De historicus Bastian Hein stelde vast, dat er in de hoogste SS-leiding waarschijnlijk zeer vele SS-Ehrenführer geweest moeten zijn, dit omdat die binnen een zeer korte tijd meer als verdubbelde, terwijl het groeipercentage bij de SS maar op 16 procent lag[6]. Als bewijs werd de constatering van August Heißmeyer van november 1937 gebruikt:

Vermeld moet worden dat de Ehrenführer een SS-rang en het recht om de uniformen te dragen, maar zonder enige bevelsbevoegdheid. Gebruikt om steun en invloed voor de SS te krijgen, gaf Himmler deze rangen aan ministers, staatsambtenaren, militaire leiders en industriehoofden. Over het algemeen faalde het concept en in sommige gevallen werden Ehrenführer vijanden van de Reichsführer-SS in de machtsstrijd over de nazi-hiërarchie, zoals Minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop[7].

De eretitel van SS-Rangführer werd tegelijk met die van de SS-Ehrenführer ingevoerd. Deze omvatte alle SS-Ehrenführer, die in de militaire hiërarchie van SS-Untersturmführer tot SS-Obersturmbannführer gegroepeerd werden. Zij kregen van het begin af aan een SS-nummer en werden in het lagere SS-leiderschapskorps geïntegreerd. Zij werden ofwel in een SS-Stammabteilung of een SS-Sturmbann gevoerd. De "Rangführerschaft" werd uiterlijk in oktober 1935 zonder vervangen te worden ingesteld, nadat in januari hetzelfde jaar de laatste SS-Rangführer waren benoemd.

De SS-Ehrenführer droeg het zwarte uniform van de Allgemeine-SS. Tussen 23 juni 1933 en 23 januari 1936 werd in de SS de standaard kraagspiegel voor de SA-Ehrenführer, een kraagspiegel gebruikt, die van Standartenführer was. Deze rang werd weerszijde door een enkele eikenblad weergegeven. Daarbij kwamen nog drie messing gekleurd sterren, met daarbij op de rechter kraagspiegel werd onder het eikenblad een 7 mm groot metaalcijfer. Dit kwam overeen met het standaardnummer, waar het erelid bij ingedeeld was. De achtergrond van deze kraagspiegel was SS-typisch zwart en met zilverdraad afgezet. Voor de andere NS-organisaties werd de SA-uitvoering voor de Ehrenführer gebruikt. Hier was de ondergrond van de kraagspiegels in het lichtblauw en met goudkoord afgezet. Op de linkermouw van het zwarte uniform werd een aparte armband gedragen. Op de ivoor-gekleurde achtergrond werd met goudborduursel Ehrenführer gezet, met aanvullende informatie.

De SS-Rangführer droeg het reguliere zwarte uniform van de SS. Zij droegen ook al de standaard de kraagspiegel van hun eenheid, waartoe zij ingedeeld waren. Daarbij kwam een afzonderlijke armband, met een ivoor-gekleurde achtergrond met daarop in goudborduursel Rangführer, met aanvullende informatie.