Roy Brown

Roy Brown werd in 1925 geboren in New Orleans en kwam als kind naar Eunice, waar hij in 1938 een gospelkwartet oprichtte. In 1942 ging hij naar Los Angeles en kwam rond als bokser. In 1945 won hij een zangconcours. Daarna probeerde hij zich boven water te houden als zanger in de stijl van Bing Crosby.

In 1946 nam hij het nummer Deep Sea Diver op voor het Gold Star-label, dat echter de charts niet haalde. In hetzelfde jaar schreef Brown Jump Blues Rocking Tonight. Hij keerde terug naar New Orleans en bood het nummer aan bij de populaire blueszanger Wynonie Harris die het echter afwees. In 1947 nam Brown het nummer uiteindelijk zelf op in de J&M-studios van Cosimo Matassa, deze keer voor het DeLuxe-label. Het nummer werd in september 1049 gepubliceerd en bereikte een 13e plaats in de R&B-charts. Echter nu erkende Harris de capaciteiten van het nummer, nam het ook op en maakte van het nummer in mei 1948 een nummer 1-hit in de R&B-charts. Elvis Presley, toentertijd nog onder contract bij Sun Records, nam het nummer met een authentieke R&B-shout zangstijl op in september 1954.

Met zijn groep Mighty Mighty Men trad Brown uiteindelijk overal in de Verenigde Staten op. Zijn vijfde single voor DeLuxe Records, Long About Midnight, bereikte in de R&B-charts de toppositie. Zijn eerste miljoenen-bestseller was het zelf geschreven Hard Luck Blues, opgenomen in april 1950. Verdere noemenswaardige titels zijn bijvoorbeeld Boogie at Midnight (september 1949) en Love Don't Love Nobody (juni 1950). Tot eind 1952 bleef hij bij DeLuxe, maar wisselde daarna naar King Records, dat voorheen door DeLuxe was verkregen. Zijn eerste single bij dit label, Travellin' Man, verscheen al in januari 1953. Deze en verdere 15 singles kwamen echter niet meer in de charts. Dit lukte pas weer na de wissel naar het grotere Imperial Records in 1956. Zijn versie van de Dave Bartholomew-compositie Let the Four Winds Blow, die door Bartholomew zelf in maart 1955 werd opgenomen en later door Fats Domino tot een rock-'n-roll-hit werd gemaakt, bereikte in mei 1957 de 5e plaats van de R&B-charts en de top 40 van de popcharts (38e plaats). Een verdere plaatsing in de top 100 van de popcharts lukte Brown met zijn coverversie van de Buddy Holly-hit Party Doll. Onder Bartholomew als producer werden tussen 1956 en 1958 in totaal 20 nummers opgenomen, deels geproduceerd in de New Orleans-sound van de J&M-studios.

De overgang naar de rock-'n-roll lukte Brown dankzij zijn originele bluesstijl, die vooral een volwassen publiek en minder teenagers aansprak, die toentertijd de belangrijkste groep van de rock-'n-roll vormden, niet permanent. In 1970 diende zich een comeback aan, toen hij met Johnny Otis bij het Monterey Jazz Festival optrad en de daaruit ontstane LP presenteerde naast gevestigde artiesten als Roy Milton, Big Joe Turner, maar ook opkomende muzikanten als Shuggie Otis en Margie Evans. In 1978 publiceerde hij via zijn eigen Faith Records-label de LP Cheapest Price in Town, die nieuwe composities bevatte en waarop naast ervaren studio- en livemuzikanten zoals de saxofonist Hollis Gilmore, Jimmy McCracklin en de drummer Charles Brown, ook de bekende gitarist Pee Wee Crayton als medemuzikanten fungeerden. In hetzelfde jaar tourde hij door Engeland.

Roy Brown overleed in mei 1981 in San Fernando op 56-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartinfarct. In hetzelfde jaar werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame.